02 Φεβρουαρίου, 2009

ΑΣ ΚΛΕΨΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Η ΤΥΧΗ ...

Παράξενα που είναι τα ονειρά μας. Μοιάζουν χιλιόμετρα να μας χωρίζουν κι ας μας ζεσταίνει το σβέρκο η ανάσα τους. Την πλάτη τους γυρίσαμε ελαφρά την καρδία κι αφεθήκαμε σαν μοιρολάτρες να θρηνούμε τον ξαφνικό τους χαμό.. Να ψάχνουμε τον φταίχτη, τον ένοχο, τον άκαρδο, τον συνομώτη.. Μάλλον στα κελιά μας τα είχαμε όλα εκτός απο καθρέφτες. Ίσως, τώρα που το σκέφτομαι, πίσω απο τα μαύρα εκείνα κρεμασμένα κουρέλια του πένθους να κείτονταν καθρέφτες. Θα γυρίσω πίσω στην λήθη μου να θυμηθώ. Πόσοι αιώνες πίσω να'ναι? Δεν νομίζω να πάω τόσο μακριά..
Θα ανακρίνω και τον μικρό μου εαυτό. Μήπως δεν μου είπε όλα όσα γύρευα κι απλά με κέρασε κρασί. Κρασί, θαρρώ, πως ήτανε. Λευκό αν δεν με γελά η μνήμη μου. Μου έρχεται θολά η εικόνα του προσώπου σου πίσω απο το γυαλί. Εκείνο το βράδυ σε γνώρισα. Δυο μήνες τώρα. Είχε βαβούρα και πολύ κόσμο, μα βρήκαμε μια ήσυχη γωνιά να κρυφτούμε. Να πούμε εκείνα που σε άλλη γλώσσα δεν μεταφράζονται.
Έμαθα πως με περιμένεις. Ήσυχος, με την σιγουριά του αθώου. Θα βρεις λουλούδια να μου φέρεις ή τα πάγωσε κι αυτά μαζί με τα κανάλια ο αέρας? Θα βρεις τις λέξεις να μου πεις ή θα σιγοτραγουδήσεις τα πεπατημένα? Θα βρεις αγκάλες να μου ανοίξεις?...
Έπιασα χθες τον εαυτό μου να σε ονειρεύεται. Να κάνει σχέδια πως να σε παραπλανήσει. Κακό σημάδι αυτό. Είναι η αρχή του χαμού. Και σταμάτησα. Δεν ήθελα μα έπρεπε να προσγειωθώ μιας και βρήκα διάδρομο ελεύθερο.
Και έγραψα 100 φορές στο χαρτί..
''Ν'αφήσω την τύχη να πάρει τα γκέμια...
Ν'αφήσω την τύχη να πάρει τα γκέμια...''
Γιατί το δικό μου σενάριο έχει χιλιοπαιχτεί...

5 σχόλια:

Χριστίνα Ανέφελη είπε...

Τι όμορφο, Χριστινάκι μου... Μετά από ένα περιστατικό σήμερα, το "νιώθω" πολύ το κείμενό σου... Κι εμένα μου κάνει διάφορα τερτίπια ο εαυτός μου τελευταία, κι ας ξέρει πως δεν με περιμένει (πια) κανείς. Τι κρίμα που δεν μου κάνει τη χάρη να με κεράσει, τουλάχιστον, κρασί!

Καλό σου βράδυ, φιλιά πολλά! Μας λείπεις...

kioy είπε...

Αχ τι όμορφη αυτή η ενδοσκόπηση...
Πόσο λεπτές είναι οι ισσορροπίες μεταξύ των συναισθημάτων;

Την καληνύχτα μου...

Christina Noe είπε...

Γειτονάκι μου αν άδειασε η πλατεία του εαυτού σου κάνε σου εσύ την χάρη και κέρνα σε κρασί... Λευκό σαν τα όνειρα που χάσαμε ή κόκκινο σαν εκείνα που θα έρθουν!

Kjoy μου πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε!.. Δίκιο έχεις τόσο λεπτές που τρομάζεις να τις διακρίνεις..

Καλή μέρα να έχετε και οι δύο!
Φιλιά!

Άρτεμις είπε...

Άσ' τη ζωή να παίξει... Φτιάχνει ώρες ώρες μια πραγματικότητα που ούτε η πιο τρελή σου φαντασία δεν πιάνει... Έχει τους τρόπους της, κι ας μας σκοτώνει που και που... Πάντα βρίσκει τρόπους να μας ανασταίνει...

lakis είπε...

Πολλές φορές, αν όχι τις περισσότερες, το να αφήνεις την τύχη να πάρει τα γκέμια είναι η καλύτερη επιλογή. Μέρα καλή