01 Απριλίου, 2009

ΞΕΠΕΣΜΕΝΟΙ ΗΡΩΕΣ...

....''Ερωτεύτηκα'', είπε, ''πολλά χρόνια πριν. Δεν θυμάμαι καν αν ήταν σε αυτή την ζωή ή στην προηγούμενη''. Έκανε να βρεί τα τσιγάρα του. Μπροστά του ήταν μα δεν έβλεπε τίποτα. Κοίταξε τα μαύρα ρούχα του ξανά. Λες και έψαχνε μήπως αλλάξανε χρώμα. Πενθούσε. Τον χαμένο του εαυτό. Τα χαμένα του χρόνια. Και το γέλιο του.
Είχε ωραίο γέλιο κάποτε. Έβγαινε μέσα απο την ψυχή του γάργαρο και ζωντανό. Μα ύστερα βάρυνε με τα χρόνια. Αυτός ο κόσμος δεν τον χωρούσε. Δεν άντεχε ούτε την νοοτροπία ούτε την φιλοσοφία των πολλών. Κι αντί να γίνει ένα με αυτούς, κλείστηκε. Και φόρεσε τα μαύρα.
''Δεν ήταν όμορφη, αλλά είχε ψυχή. Ήταν απο τους ανθρώπους που σε μαγνήτιζουν ακόμα και με την σιωπή τους. Κι ήταν η σιωπή της αυτή που με τράβηξε κοντά της κι αυτή που με έδιωξε τελικά μακριά της.... Μα και ποιός μπορεί να πει τι είναι όμορφο?..'' Έκανε να αλλάξει θέμα γιατί τα μάτια του βούρκωσαν σαν την θυμήθηκε.
Ο αέρας πύκνωσε ξαφνικά. Έκανε προσπάθεια να βρεί τον ρυθμό της ανάσας του. Γύρω η παρέα ανάλαφρη συνέχιζε το πρόγραμμα της κανονικά. Κανείς δεν προσέχει αυτά που δεν θέλει να δει. Δεν υπάρχει λόγος άλλωστε. Για αυτούς που πέρασαν απο την άλλη πλευρά του καθρέφτη δεν υπάρχει γυρισμός. Γυρνούν σαν σκιές ανάμεσα στους άλλους. Πολλές φορές για να αποφεύγουν τις συζητήσεις και τα σχόλια φορούν μάσκες. Αλλά μόνο στις δημόσιες εμφανίσεις...
Δεν είχα τι να του απαντήσω. Ένιωθα την θλίψη να μου τσακίζει τα κόκκαλα. Εκείνος δεν ένιωθε τίποτα πια. Μόνο τα μάτια του γέμιζαν δάκρυα, μα το βλέμμα του έμενε ασυγκίνητο. ''Σώπασαν οι άγγελοι'', του αποκρίθηκα μετά απο ώρα σιωπής, ''κάποτε έπαιζαν χαρούμενα σε αυτές τις γειτονιές, μοίραζαν ελπίδες απλόχερα. Πάρτε, φώναζαν, τζάμπα είναι. Κανείς δεν σκέφτηκε τι θα τις κάνει μετά. Όταν ξημερώσουν οι θεοί την μέρα κι η πραγματικότητα θα'ρθεί πάλι να σε πάρει απο το χέρι. Κι ο έρωτας τριγυρνούσε σε αυτά τα λημέρια. Φορούσε τα καλά του και θαρρώ πως μύριζε γιασεμί. Έδινε στα δύσκολα την ψευδαίσθηση του εφικτού κι έτσι κοιμόμασταν καλύτερα τα βράδια έστω κι αν κοιμόμασταν μόνοι μας. Ύστερα έφυγαν όλοι. Κι έμειναν οι ελπίδες αμανάτι, ο έρωτας ανέφικτος κι η σιωπή έκανε δικό της το μαγαζί...........
Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που σε σκλαβώνουν, απο την πρώτη ματιά, απο την πρώτη κουβέντα. Στην γοητεία τους ξεχνιέσαι και νομίζεις πως ο χρόνος για σένα ξεκίνησε απο την στιγμή που συστηθήκατε. Μα είναι δύσκολο να τους πιάσεις.. Το ξέρεις και μόνος σου... Κάποτε γνώρισα μια φίλη. Την μοναδική που γνώρισα ποτέ στην ζωή μου. Είχε καθαρή ματιά άγραφη, όπως αυτήν που έχουν τα παιδιά. Για λίγο έμεινε στα λημέρια μου. Μετά χάθηκε. Ποτέ δεν το ξεπέρασα, μα θα'χω να λέω πως υπάρχει...'' . Έμεινα κι εγώ να σωπαίνω. Στο τέλος του μονόλογου δεν ήξερα καν για τι πράγμα μιλούσα πια. Θυμήθηκα μόνο εκείνη την φίλη και βάλθηκα να κλαίω. Ξέσπασε κι εκείνος. Μου απάντησε...
''Και τώρα? Θ'αλλάξουνε τ'άστρα μας τροχιά ή θα μείνουμε άνεργοι ήρωες που δεν βρήκαν ιστορία να πρωταγωνιστήσουν?''....

5 σχόλια:

elf είπε...

Hey, baby! Happy you are back!!!
(Σ' έχω απεθυμήσει τρελά. Κι επειδή φαντάζομαι τι θα σε βόλευε, σου λέω από τώρα πως τη βδομάδα μετά το Πάσχα, που ο σπόρος μου θα είναι διακοπές, θα συναντηθούμε μετά τη δουλειά σου να τα πούμε πρώτα οι δυο μας και μετά θα βρούμε και τους άλλους για ουζάκια και γέλια. Το κανονίζουμε; Πολλά φιλιά, κοριτσάκι!)

Christina Noe είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Christina Noe είπε...

Μέσα! Και το ρωτάς?!?!

Περιμένω οδηγίες!

Φιλια πολλά!

Dimitris είπε...

Τελικά η φερόμενη οικνομική κρίση και η ανεργία αγγίζει και τους ήρωες....εντυπωσιακό...Τις καλημέρες μου

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

αχ μου είχε λείψει η δόση από κείμενό σου...τι ωραίο..υπάρχουν άνθρωποι που μίλανε, στέκονται, κοιτάνε..όλα τα κάνουν σαν να χουν σκοπό να τους ερωτευτείς..