Σιωπή. Την ξέρω. Την αναγνωρίζω. Είναι φίλη απο τα παλιά. Είναι απο τους φίλους εκείνους που βρίσκεις στην πορεία και μένουν για πάντα μαζί σου. Ναί, την ξέρω και με γνωρίζει κι εκείνη καλά. Όταν δεν έχω τι να πω στις κούφιες παρέες που ανακατεύομαι μου έχει μάθει πως να χαμογελάω για να μην δίνουμε στόχο. Είναι το μικρό μας μυστικό. Το κρυφό σινιάλο. Σαν θες ο κόσμος να σταματήσει και δεν βρίσκεις την έξοδο κινδύνου.
Έμαθα μαζί της να κρύβω και να κρύβομαι. Να ζω ήσυχα κι αθόρυβα. Να περπατάω στις μύτες των ποδιών μη τυχόν ξεσηκωθούν τα πρέπει κι αρχίσουν αυτές οι αμπελοφιλοσοφικές συζητήσεις που βαριέμαι. Γιατί ο άνθρωπος όταν βαριέται να ζήσει κάθεται και φτιάχνει θεωρίες. Μετά έχει την χαρά να τις παρουσιάζει στο πλήθος με το μπλαζέ του ύφος και το μεγαλεπίβολο 'εγώ' του.
Τότε θυμάμαι την γνώρισα την σιωπή. Όταν κουράστηκα να ψάχνω λόγια για διαλόγους ανούσιους. Οι άλλοι? Τι να καταλάβουν? Έχεις βρεί πολλούς ανθρώπους να σ'ακούνε σωπαίνοντας? Όχι, μην ανησυχείς γι'αυτούς. Στο είπα ξανά. Ο καθένας κρατάει απο εσένα αυτό που μπορεί να αντέξει.
Εσύ? Πες μου... Την αντέχεις την σιωπή?..