25 Φεβρουαρίου, 2008

ΟΜΟΡΦΗ ΚΟΛΑΣΗ ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΠΛΑΣΜΕΝΗ

Η διάγνωση ήταν σαφής. Κρίσεις άγχους. Τα συμπτώματα ξεκάθαρα. Δυσκολία στην αναπνοή, ζαλάδες, κρύος ιδρώτας. Αιτία? Ψυχοσωματική.
Η ψυχή δεν άντεξε να κουβαλήσει μόνη της το φορτίο και θέλησε να το μοιραστεί με το κορμί μου. Τόση αγωνία που κρυβόταν? Μάλλον θα την είχα αγνοήσει και μ'αυτόν τον τρόπο θέλησε να κάνει αισθητή την παρουσία της.
Δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς με πήρε απο το χέρι και με πήγε ως εκεί. Αυτά που μου λείπουν, εκείνος, το οτι δεν μπορώ να ανακαλύψω τον δρόμο για το όνειρο? Αυτό το όνειρο... Το σχεδιάζω εδώ και χρόνια. Κάθε φορά προσθέτω ή αφαιρώ και κάτι. Γράφω μόνη μου το σενάριο που θα ήθελα να δω να παίζεται στο σανίδι της ζωής μου. Το κάστινγκ είναι ελλιπές ακόμα κι επιπλέον λείπουν κάποια σκηνικά.
Είναι παράξενο συναίσθημα, να μένεις όρθιος σ'ένα κόσμο που βουλιάζει. Να μένεις εκεί πεισματικά γιατί εσύ ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους θα τα καταφέρεις καλύτερα κι αυτό δεν το πιστεύεις μόνο εσύ μα κι οι γύρω σου κι ας μην σ'αφήνουν να τρέξεις.
Γεννιόμαστε και μας εμφυτεύουν δεδομένα για το τι πρέπει στο περίπου να κάνουμε στην ζωή μας.Να πραγματώσουμε όνειρα που έμειναν ανεκπλήρωτα για κάποιους, να γίνουμε σωστοί επαγγελματίες, να κοιτάμε την βόλτα μας, να μην ζητάμε και πολλά γιατί λένε πως απλά δεν γίνεται. Περνάμε τις δυο πρώτες δεκαετίες της ζωής μας να τα σκεφτόμαστε κι ίσως να τα απορρίπτουμε σε θεωρητικό επίπεδο, γιατί αν δεν έχεις ζήσει κάτι μόνο θεωρητικά μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Ύστερα κι εμείς με την σειρά μας μπαίνουμε στον χορό αυτού του φαύλου κύκλου. Με κρίσεις των 30, των 40... με κρίσεις άγχους, με αμφιβολίες για τον εαυτό μας και τις ικανότητες μας, με κρίσεις και συγκρίσεις γενικά.
Προσωπικά δεν αντέχω τα κλισέ. Πρέπει να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια, πρέπει μέχρι τα 30 σου να έχεις κάνει κάτι επαγγελματικά για να μην θεωρείσαι αποτυχημένος, πρέπει να βγαίνεις το Σάββατοβραδο, πρέπει, πρέπει, πρέπει....
Δεν άντεξα. Ήθελα να παίξω στο παιχνίδι μα δεν μπόρεσα. Με πνίξαν όλα αυτά. Υποφέρει η ψυχή μου και τώρα πια και το σώμα μου. Το μόνο που ήθελα πάντα ήταν να είμαι ελεύθερη. Ελεύθερη να επιλέγω, να κάνω λάθη, να μιλάω και να ζώ. Δεν πρόσβαλλα πότε κάποιον, τουλάχιστον όχι ηθελημένα, δεν ζήτησα πράγματα που δεν μπορούν να μου δώσουν. Ήταν η μόνη σοβαρή σχέση που έχω μέχρι τώρα, με την ελευθερία..

Ο ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου
Είμαι φτωχός κουρασμένος σκυφτός ανθρωπάκος,
των ταπεινών και των άλλων πουλιών φιλαράκος.
Για δε μ' αφήνετε ήσυχο;
Άστε με ήσυχο όλοι.
Θέλω να ζήσω ελεύθερος,
δίχως ταυτότητα πια.
Μία ζωή με κρατάν με κουνάν μ’ ένα σπάγγο.
Λόγια, σχολειά, μέρα νύχτα δουλειά και στον πάγκο.
Για δε μ' αφήνετε ήσυχο;
Άστε με ήσυχο όλοι.
Θέλω να ζήσω ελεύθερος,
δίχως ταυτότητα πια.
Όπου χαρά πρώτη-πρώτη σειρά κάποιος κλέφτης.
Κι όποιο κακό κάνει τ' αφεντικό, εγώ είμ' ο φταίχτης.

9 σχόλια:

giannis είπε...

ase me na kano lathos, ase me na oneireyto.....omorfoi stixoi

tha mporousa naxa balei thn ypografh mou sto keimeno...me kalupteis APOLYTA...

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

"Τίποτα στο κόσμο δεν τον νοιάζει
παρά μόνο το μυαλό του ανοικτό να μένει
μέσα στην αδράνεια τρομάζει
ξαναβλέπει στη φορμόλη την ψυχή σβησμένη
κόβει το κορμί του και το θάβει
σε νερό και σε φωτιά να χωριστεί"
Β.Παπακωνσταντίνου-Οι ψυχές και ο αγάπες

^ αυτό περί ελευθερίας.-θα σου φαίνεται λίγο περίεργο σαν σχόλιο απλώς έχω την τάση να απαντάω με τραγούδια.Ίσως και λόγο έλλειψης δικής μου έμπνευσης.

Είναι όντως πολύ περιοριστικά αυτά τα κλισέ.Κλισέ πράγματα για να κάνεις, κλισέ για να πεις,κλισέ να ντυθείς,κλισέ να είσαι.
Αλλά δεν είναι πια κλισέ να λέμε πόσο δε γουστάρουμε τα κλισέ?

ώρες ώρες έχω ανάγκη να ξεχωρίζω, να ντύνομαι μη κλισέ και να περπατάω με ύφος απόμακρο,ψυχρό κι αδιάφορο.

κι άλλες πάλι θέλω να γίνω ένα με το πλήθος-κλισέ, να μη διαφέρω καθόλου και να είμαι χαμογελαστή..

Νομίζω πως είναι όλα μέρος του θεατρικού της ζωής μας..

"και μη ρωτάς ποτέ ποιος έχει φταίξει σ'αυτό το έργο που έχουμε όλοι ξαναπαίξει"

Christina Noe είπε...

Makari na min simfonousate mazi mou.Na imoyn mono ego paranoiki.Na min eixame blexi oloi s'afton ton kikeona san mikri xartaetoi.
Koritsi mou nomizo pos exeis dikio.Dikia mas ine i partida.

Dimitris είπε...

Όταν ήμουν μικρός όλοι μου τριβέλιζαν το μυαλό για την αέναη μάχη μεταξύ του καλού και του κακού,του Θεού και του Διαβόλου.Τελικά μεγαλώνοντας δυστυχώς διαπίστωσα ότι η μεγάλη αναμέτρηση είναι ανάμεσα στο ΠΡΕΠΕΙ και στο ΘΕΛΩ...
Όταν ΘΕΣ να κάνεις κάτι συνήθως δεν ΠΡΕΠΕΙ.
Όταν ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις κάτι συνήθως δε ΘΕΣ.
Όταν κάνεις αυτό που ΠΡΕΠΕΙ είσαι συμβιβασμένος
Όταν κάνεις αυτό που ΘΕΣ είσαι περιθωριακός ως και γραφικός
Όταν ΘΕΣ αυτό που ΠΡΕΠΕΙ είσαι είτε ολιγαρκής είτε ηλίθιος...

Τελικά αυτό που μένει για moto είναι το παλιό αλλά διαχρονικό σύνθημα του γαλλικού Μάη του '68
"ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ
ΝΑ
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙΣ"
Άλλωστε το ΠΡΕΠΕΙ είναι απρόσωπο(για αυτό και βρισκεται στο γ΄ενικό πρόσωπο από φιλολογικής πλευράς) ενώ το ΘΕΛΩ προωπικό και αυτό δε μπορεί να είναι τυχαίο...

Υ.Γ.1 Χάρηκα όταν έιδα τους στίχους από Διάφανα στο blog σου,άλλωστε ταιριάζουν με το ύφος σου και αυτό του blog.
Υ.Γ.2 Ελπίζω να μη σε πειράζει που έχω τοποθετήσει το blog σου στα πρεοτεινόμενα links του δικού μου

Phoebe1602 είπε...

....Aste me isixo.... 8elw na zisw eley8eros...logia pou milane stn psyxi moy...me ekfrazoun apolyta...

Posa n ade3ei poia i rimada i psyxi ? As fortw8ei liga kai to swma..... Duskoloi kairoi gia prigipises,e?????

Christina Noe είπε...

Dimitri,kathe sxolio sou ine kati parapano efstoxo.Katalavainis apolita ti thelo na po.S'efxaristo para poli pou me evales sta protinomena links,ine megali mou timi,ilikrina.
Phoebe,poli diskoli keri alla den imaste anagasmeni sto kato kato na ipostoume oli aftin tin piesi.Sto kato kato emis rixnoume tis zaries...

veggos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
veggos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
veggos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.