ΠΑΝΔΩΡΑ...

Αυτό που έμεινε στο κουτί της Πανδώρας όταν όλες οι συμφορές ξεχύθηκαν στον κόσμο, ήταν η ελπίδα.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα αν η ελπίδα ήταν μια συμφορά που απλά ξέμεινε στο κουτί ή αν έμεινε εκεί για να δημιουργήσει το δικό της θρύλο. Το σίγουρο είναι οτι πέρασε στην ιστορία και ταυτόχρονα πέρασε υποσυνείδητα στην συνείδηση όλων μας. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Για κάποιους δε έγινε και μότο."Όσο ελπίζεις μπορείς να τα καταφέρεις". Μα τι γίνεται όταν δεν μπορείς να καταλάβεις πως δεν γίνεται πρακτικά να επιτευχθεί ο στόχος σου και το μόνο που σε κρατάει εκεί να προσπαθείς και να εξαντλείς δυνάμεις ψυχικές και σωματικές είναι η ελπίδα?

Απ'την άλλη, αυτό το ύπουλο συναίσθημα μας κρατάει ζωντανούς. Νιώθουμε πως η ελπίδα έχει σάρκα και οστά, πως είναι μια ανώτερη θεϊκή δύναμη που συνομωτεί μαζί μας κάθε φορά που απλώνουμε τα μάτια μας σ'ένα όνειρο κι έτσι είναι αρκετή η υπαρξή της για να μας επιβεβαιώσει πως πρέπει να βγάλουμε φτερά στα πόδια και να κυνηγήσουμε κάθε τρελλή ιδέα που μας μπήκε στο μυαλό.

Ελπίδα....Δικό μας δημιούργημα ή όπλο της τύχης?...