Σώπασαν τα πάθη. Οι άγγελοι κρύφτηκαν στις σπηλιές της νύχτας. Ο έρωτας αυτοκτόνησε. Τα φτερά του κείτονται στο μουσείο της λήθης πια για λαϊκό προσκύνημα.

Η αγάπη φοβήθηκε κι έβγαλε βίζα για άλλη διάσταση. Δεν την έχουμε ανάγκη, σκέφτηκε, βρήκαμε εναλλακτικούς τρόπους να νοιαζόμαστε.

Τώρα πια θες κίνητρο και χίλιες απαντήσεις στην κάθε ανασφάλεια. Τώρα πια όλα είναι δύσκολα. Κλειδώνεις την πόρτα της ψυχής σου πριν κοιμηθείς μα πάλι ξυπνάς ιδρωμένος.

Κάτι λείπει. Κάτι δεν μοιάζει σωστό. Οι λέξεις είναι ανίκανες πια να περιγράψουν αυτό που δεν υπάρχει. Μαύρο παντού. Κάποιος πενθεί. Τρελλός θα είναι. Τρέχω. Ρωτάω. Ψάχνω στα τραγούδια. Σιωπή. Φωνάζω μα κανείς δεν έρχεται για βοήθεια. Τρελλή θα είμαι.

Τα γόνατα μου λύγισαν. Δεν γελάω πια. Δεν με βλέπεις?

Δεν κοίταξε πίσω. Άφησε σουβενίρ κάτι σπασμένες μάσκες. Η αγάπη δεν έμεινε να αναλωθεί σε παλιομοδίτικες ιστορίες. Πόσες μάχες να δώσει για να αποδείξει την φύση της?

Νιώθω να πνίγομαι. Ακούω τον αέρα να λυσσομανά μα δεν μπορώ να αναπνεύσω. Όσο θυμάσαι κάτι δεν πεθαίνει, λένε. Ποιοί είναι αυτοί οι σοφοί που λένε ποτέ δεν έμαθα. Γι'αυτό έφυγε? Γιατί δεν την θυμόμασταν? Γιατί δεν τολμούσαμε να την αγγίξουμε? Ίσως να μην φταίμε εμείς...

Σηκώνομαι απο τον ύπνο λες και μόλις ξύπνησα απο κόμμα. Έχω δάκρυα στα μάτια μου μα δεν θυμάμαι ποιός δαίμονας μου τα έφερε. Δεν πειράζει. "Ηρέμησε", λέω στον εαυτό μου, "ένα όνειρο ήταν"....