16 Μαΐου, 2008

Κοιτούσες τα τραίνα στον σταθμό σαν χαμένος. Σαν να μην ήξερες ποιό έπρεπε να πάρεις. Άνθρωποι με αδιάφορα πρόσωπα σε προσπερνούσαν εναγωνίως να φτάσουν σε αγνώστους προορισμούς. Άναψες στο στόμα σου το τελευταίο τσιγάρο, πιο πικρή σου φάνηκε τώρα η γεύση του. Σαν κάποιος να σου έγνεψε μέσα στο πλήθος αλλά η ματιά σου απο τα δάκρυα ήταν πολύ θολή για να τον αναγνωρίσει.
Δεν ήξερες καν γιατί βρέθηκες στο σταθμό. Τα βήματα σου έτσι απλά πήραν τον έλεγχο και σε οδήγησαν εκεί. "Κάτι θέλει να μου πεί το σύμπαν", σκέφτηκες κι έβαλες την απορία στον φάκελο με τις λυμμένες υποθέσεις.
Ο ήλιος έδυσε. Βράδιασε στον κόσμο σου. Τα τραίνα, το ένα μετά το άλλο, περνούσαν χωρίς να σε ρωτούν τι έχεις, χωρίς να ενδιαφέρονται αν θέλεις να πας μαζί τους στο ξέφρενο ταξίδι τους. Μα το σώμα σου αρνούταν να γυρίσει σ'εκείνη την πολυκατοικία που για ευκολία αποκαλούσες "σπίτι". Το τηλέφωνο χτύπησε. "Ποιός διάολος..." το έβγαλες απο την τσέπη και το πέταξες στο κενό. Σήμερα θα ανησυχήσουν οι άλλοι για σένα.
Το συμβάν δεν πέρασε απαρατήρητο κι έτσι τώρα όλοι πρόσεξαν εκείνο τον περίεργο τύπο που καθόταν με το βλέμμα στο κενό να πετάει ένα κινητό στις αποβάθρες. "Τρελλός θα είναι..", "Ναρκομανής".... Ο κόσμος πρέπει πάντα να εξηγεί όσα γίνονται για να νιώθει ασφαλής. Παλιά συνήθεια.. Άρχισε τότε που ανακάλυψαν τους θεούς.
Δεν υπήρχε τίποτα. Μέσα σου, γύρω σου, όλα ήταν κενά.. Το δώρο της ζωής σου δεν είχε ωραίο περιτύλιγμα μα εσύ το δέχτηκες, υπέγραψες ότι το παρέλαβες, όπως όλα αυτά που ακολούθησαν. Ποτέ δεν είπες όχι, δεν έστειλες κάτι με επιστροφή. Μα αυτό όχι. Αυτό είναι πάνω απο όλα. Αυτό περνάει κάθε όριο.
Οι θεωρίες σου χάσανε την αξία τους. Ποιές λέξεις μπορούν να αντιστρέψουν την καταστροφή? Το κενό άλλαξε βάρδια με την οργή. Δεν είχες δύναμη να αντιδράσεις κι έμεινες μετέωρος στην αλλαγή φρουράς.
"Ένα φίλο, να βρώ ένα φίλο... Μα να μου πεί τι?....". Ατάκες απο δεύτερο χέρι και λόγια παρηγοριάς για να γλυτώσει μια ώρα νωρίτερα. "Να μου λείπει.. Ένα βάλσαμο.. Δεν μπορεί σε κάποιον θα περισσεύει..."
Αδύναμος τώρα πια δεν μπορείς να σκεφτείς. Σίγουρα η λύση είναι απλή. Πάντα είναι η πιο απλή κι ας παίζει το μυαλό παιχνίδια για δική του καθαρά τέρψη. "Κάποιος άλλος πρέπει να απαντήσει.. Κάποιος άλλος πρέπει να λογοδοτήσει.. Δεν μπορεί, σ'αυτόν τον γαμημένο κόσμο κάποιος θα κρατάει λογαριασμό...". Άκουσες μια φωνή να σου απαντάει. Μάλλον η δικιά σου θα ήταν "Ναί, και?"...
Φημίζεσαι για την εξυπνάδα σου και την ετοιμολογία σου. Κάποτε μάλιστα σε είχαν πει και δυνατό. Πόσο γέλασες τότε. Πόσο λίγο σε ήξεραν όλοι. Που είναι τώρα που αυτή η ιστορία έχει κολλήσει στη μέση? Το τέλος ποιός θα βρεθεί να το γράψει τώρα που οι λέξεις έχασαν το νόημα τους?
Έπιασε αέρας. Αυτός ο Μάης δεν μοιάζει με άλλον. Πάγωσαν τα χέρια σου. Εκεί συνειδητοποιήσες πως αυτός ο σταθμός ήταν πια αφιλόξενος. Πρέπει να φύγεις κι απο δω. Η περιέργεια στα αδιάφορα πρόσωπα έγινε φόβος. Μια κίνηση είναι. Σήκω. Όρισε εσύ το κορμί σου και σήκω να φύγεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνεις, έτσι δεν είναι?... Φύγε. Ούτως ή άλλως το ταξίδι με το τραίνο είναι χρονοβόρο κι ο χρόνος είναι μια πολυτέλεια που δεν έχεις. Έχεις αποδείξεις γι'αυτό...
Φύγε και πάρε μαζί σου φυλαχτό μιαν αγκαλιά και λίγο ψωμί για τον δρόμο. Λένε πως μετά το τούνελ βγαίνεις στο φως. Δεν είπαν πόσο μεγάλο είναι το τούνελ για να μην τρομάξουν τους υπόλοιπους. Μα εσύ να μην ακούς κανέναν, ούτε εμένα. Κι εγώ σαν στοιχειό τριγυρνάω τις νύχτες του θανάτου. Ούτε κρασί δεν έχω να σε κεράσω. Σαν φύγεις όμως κράτα κάτι που σου είχα φυλαγμένο. Το ρήμα "αγαπώ" χωρίς τους παρελθοντικούς του τύπους..

13 σχόλια:

kioy είπε...

Αχ αυτό το ρήμα...
Ποτέ δεν του ταιριάζουν παρελθοντικοί τύποι.
Αγάπησα είπε, τότε ξέρουμε πως αυτό δεν ήταν αγάπη...
Αγαπώ σημαίνει Σ'ΑΓΑΠΑΩ, και θα σ' αγαπάω και όταν δεν θα υπάρχεις και θα σ' αγαπάω ακόμα και όταν δεν θα υπάρχω εγώ...
Νομίζω είναι το μόνο ρήμα το οποίο φυλάει στα γράμματα του τις ρίζες όλου του μέλλοντος, μόνο με την αγάπη μπορείς να παγιδεύσεις τον χρόνο, να τον νικήσεις, να τον κατακτήσεις και να επέμβεις πάνω στην ιστορία... Όχι αυτοί που γράφουνε, αλλά αυτοί που χαράζεται πάνω στις αρτηρίες του κόσμου...
Συγνώμη που έμεινα μόνο στο τέλος αυτού του υπέροχού σου κειμένου, νομίζω πως έγραψες κάτι πολύ ωραίο!
Σε ευχαριστώ που με έβγαλες και πάλι στην αλάνα...

υγ. Σου προτείνω και μια ταινιάρα πάνω σε αυτό που γράφεις, αν το έπιασα έστω λίγο, είναι το The Fountain, αν δεν το 'χεις δει και έχεις την όρεξη να το ψάξεις!
Συγχαρητήρια και πάλι!

Christina Noe είπε...

Kjoy,σ'ευχαριστώ ειλικρινά για τα υπέροχα σου λόγια.Δεν με πειράζει που έμεινες στο τέλος.. Έχεις δίκιο.Έχει μεγάλη η δύναμη η αγάπη και σαν λέξη και σαν συναίσθημα.
Την ταινία δεν την πρόλαβα στο σινεμά αλλα θέλω να την δω και καλά που μου το θύμισες!!!
Να περνάς όποτε θέλεις απο την αλάνα,να ξέρεις πως η πόρτα είναι πάντα ανοιχτή!
Καλημέρα!

Madame Bovary είπε...

Περιμένω κάτι πιο αισιόδοξο από σένα. Καλοκαιριάζει και δε γουστάρω μελαγχολίες! Απέφευγε σταθμούς τρένων, λεωφορείων, αεροδρόμια, λιμάνια κλπ. Μας έχουν κάψει!

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

Μερικές φορές σκέφτομαι πως μακάρι να μπορούσα να γράφω σαν εσένα... αλλά τελικά κάτι τέτοια προτιμώ να τα διαβάζω απ το να τα 'χω γράψει εγώ =)

elf είπε...

Τέσσερις φορές το διάβασα. Με κρατούσαν οι εικόνες που, καλά λέει η Μποβαρύ, είναι χειμωνιάτικες μες το κατακαλόκαιρο κι έχανα τις λέξεις. Το "φύγε" όμως είναι πολύ καλοκαιρινό. Όπως και το "φεύγω". (Αυτό το ρήμα αντίθετα δεν σου φαίνεται πως σ' όλους τους χρόνους μένει ίδιο;). Τραλαλά. Μ' άρεσε πολύ αυτό το κείμενο, μπορώ να το σχολιάσω πολύ ακόμα. Αλλά έχω και φιλότιμο! Πολλά φιλιά, μ' άρεσε πολύ.

Christina Noe είπε...

Madame bovary οι λέξεις βγαίνουν απο μέσα μου αβίαστα χωρίς να μετράνε εποχές και καιρικές συνθήκες...Ίσως μου λείπει αυτό το κάτι που θα γυρίσει τον διακόπτη και θα γεμίσει το "δωμάτιο" με φως..

Κορίτσι μου,σ'ευχαριστώ πολύ!Εύχομαι οι λέξεις σου όπως κι η ζωή σου να είναι πασπαλισμένες πάντα με ζάχαρη!

Αγαπημένο μου ξωτικό,δίκιο έχεις για τα ρήματα.Δεν είναι φοβερό πως κάποιες λέξεις έχουν καταφέρει να κρύψουν μέσα τους όλη την δύναμη της πράξης που περιγράφουν?Εκτιμώ απεριόριστα την γνώμη σου.Σ'ευχαριστώ πολύ.

Φιλιά πολλά κορίτσια μου!!!

giannis είπε...

isos to best keimeno sou noe
isos to pio dynato k sinama amfilegomeno...mporo na to 'metafraso' me 2,3 tropous toulaxiston....eyge.....tha mporouse natan apla h arxh h to telos enos book

Christina Noe είπε...

Gianni mou se efxaristo para poli ilikrina!!!
Kalinixta!

day-dreamer είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο γεμάτο εικόνες και συναισθήματα...
"Σαν φύγεις όμως κράτα κάτι που σου είχα φυλαγμένο. Το ρήμα "αγαπώ" χωρίς τους παρελθοντικούς του τύπους.."

Το πιο ωραίο, είναι αυτό το ρήμα και στον μέλλοντα: "θα σ'αγαπώ"
Όμως λίγοι τολμούν τα το εκφράσουν και πολύ λιγότεροι να το νιώσουν... έστω και στο παρόν του.

Αν θες ρίξε μια ματία εδώ: http://days-full-of-dreams.blogspot.com/2008/05/blog-post.html
και πες μου αν υπάρχουν κοινά στους "ήρωες"!
τα Φιλιά μου

Christina Noe είπε...

Ο σταθμος των τραίνων μέρος φιλοξενίας απανταχού πονεμένων...
Στον δικό μου ήρωα περίσσευε η απόγνωση,στους δικούς σου μια γλυκόπικρη γεύση νοσταλγίας και χωρισμού..
Μου άρεσε πολύ πάντως!Αλήθεια!
Σ'ευχαριστώ που μου έστειλες link να το διαβάσω!
Φιλιά πολλά!

Ανώνυμος είπε...

Ζητιάνα η αγάπη,χέρι παγωμένο απλώνει αποζητά να ζεσταθεί.
Ταξίδια,βόλτες να κάνει ένα κορμί προσδοκεί,ανάγκη φυγής..ταξίδια ζωής.

Aπό τα ομορφότερα σου κείμενα..

Christina Noe είπε...

Νομίζω πως τα σχολια σου πρέπει να τα κάνω μέρος του κειμένου!!!!!
Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ καμέλια μου!
Φιλιά πολλά!!!

παράλληλος είπε...

Θέλει αρετή και τόλμη ο (κάθε) αποχαιρετισμός!

Κι εδώ τα βλέπω και τα δυο...