21 Ιουνίου, 2008

ΕΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ

Καθόταν ήρεμη δίπλα στο ποτάμι. Είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια ηρεμία μοναδική μέσα στην θορηβώδη πόλη. Μέχρι κι οι σκέψεις της σταμάτησαν για να την απολαύσουν. Ένιωσε πως είναι απο κείνες τις στιγμές που ο κόσμος σταματάει.
Στα χέρια είχε τον αναπτήρα του. Το μόνο πράγμα που είχε κρατήσει απο αυτόν. Αυτό, μια θολή ανάμνηση, και βέβαια το άρωμα του. Μπορούσε εύκολα να ξεχάσει λεπτομέρειες, μέρη ή ακόμα και πρόσωπα αλλά ποτέ δεν ξεχνούσε αρώματα. Ακόμα κι όταν ήθελε να τον φέρει στο μυαλό της έπρεπε πραγματικά να συγκεντρωθεί για να κάνει εικόνα τις γωνίες του προσώπου του, τις γραμμές των χειλιών, το χρώμα των ματιών του. Αλλά το άρωμα του? Ήταν πάντα κάτω απο την μύτη της. Αισθανόταν μέσα απο την μυρωδιά του το τυχαίο αγγιγμά του. Τυχαίο. Έτσι το είχε χαρακτηρίσει. Έντονο, παθιασμένο, επιβλητικό αλλά τυχαίο. Ούτως ή άλλως οι λέξεις δεν έχουν σημασία. Στο λεξικό του καθένα έχουν άλλον ορισμό.
Εκείνη την στιγμή τα πράγματα είχαν άλλη ταχύτητα. Ήταν εύκολο πραγματικά να μπερδέψει τις διαστάσεις. Μόνο οι "ταμπέλες" θα μπορούσαν να την βοηθήσουν αλλά η κοσμοθεωρία της δεν της το επέτρεπε. Είχε καταφέρει με έναν παράξενο τρόπο, να βρει την θέση της στο σύμπαν. Ήταν δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο καθώς ο κόσμος ήταν μικρός κι ανάξιος για τα δικά της κυβικά. Επειδή λοιπόν δεν μπορούσε να διαλέξει τι θα είναι απο δω κι εμπρός απο την επίγεια λίστα, τα διάλεξε όλα. Το λογικό και το παράλογο, το σωστό και το λάθος, το ναι και το όχι, εν μία νυκτί. Απλά κι αναίμακτα.
Ίσως ήταν τα καλούπια που δεν χωρούσαν την ελευθερία που τόσο αποζητούσε. Ίσως πάλι να έφταιγε πως δεν κατάφερε ποτέ να καταλάβει γιατί τα τόσο απλά και όμορφα πράγματα πάντα περνούσαν στην σφαίρα του ακατόρθωτου. Έκανε λοιπόν ότι έκαναν κι οι υπόλοιποι. Αποφάσισε να διαλέξει τις λέξεις και τις θεωρίες που θα απάρτιζαν το δικό της σύνταγμα κι ευαγγέλιο. Και τα κατάφερε. Δεν είχε καταφέρει ποτέ κάτι μα αυτό το κατάφερε και το συμπεριέλαβε στις προσωπικές της νίκες. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο καλό που αυτοπροσδιοριστηκε μέσα απο αυτό ξανά απο την αρχή.
"Ωραίο τέχνασμα" σκέφτηκε, μα ο εαυτός της ήταν ο μόνος που δεν μπορούσε να ξεγελάσει γι'αυτό χωρίστηκε στα δυο. Μία για όλον τον κόσμο και μία για την αλήθεια που πάντα μιλούσε σε κουφά ακροατήρια. Εμοιαζε με ατάκα που όλοι θαύμαζαν αλλά ποτέ κανείς δεν θυμόταν μετά την εκπνοή της.
Κάπως έτσι ήταν όλη της η ζωή. Κάτι σαν έρωτας. Κάτι σαν φιλία. Κάτι σαν αγάπη. Αυτή τη τελευταία λέξη δεν την χρησιμοποιούσε σχεδόν ποτέ. Πάντα θα έβρισκε παράγωγα ή άλλα θέματα για να αποσυντονίσει την συζήτηση. Το χειρότερο βέβαια ήταν όταν της το έλεγαν. Πάγωνε το αίμα και μετά ένα "ευχαριστώ". Δεν ήταν τόσο σκληρή, απλά η αγάπη ήταν το μόνο που πρόλαβε να περισώσει απο την αθλιότητα του κόσμου μέσα στην ψυχή της γι'αυτό και δεν μπορούσε να βλέπει να διασύρεται έτσι ξεδιάντροπα στην εκπλήρωση κάθε χατιριού ή στην έξαρση κάθε ενθουσιασμού. Δεν μιλούσε καν για την αγάπη. "Για την αγάπη δεν μιλάς, μιλάει εκείνη σε εσένα".
Στα λόγια της έβρισκες πάντα το "γιατί όχι?" ενώ στο βλέμμα φορούσε πέπλα να κρύβει το σκοτάδι. Αυτό φοβήθηκε κι εκείνος σ'αυτήν. Δεν ήξερε τι κρύβει στο καμαρίνι της πίσω απο την σκηνή με τα μεγάλα φώτα και τα αστραφτερά χαμόγελα, γιατί είχε καταλάβει πως σίγουρα εκείνη δεν ήταν ότι έδειχνε, ήταν πολλά περισσότερα. Ήθελε ένα συνηθισμένο κορίτσι για να βαλτώσει σε μια πραγματικότητα χωρίς ανασφάλειες και προκλήσεις κι εκείνη ήταν πολλά πράγματα αλλά δεν ήταν συνηθισμένη. Όχι σίγουρα δεν ήταν συνηθισμένη....


6 σχόλια:

Χριστίνα Ανέφελη είπε...

Ένιωσα "κάτι σαν"... ταύτιση. :-)

Κι ύστερα... ήρθε ένας στεναγμός.

Πολύ όμορφο γειτονάκι μου! Καλωσόρισες πίσω!

day-dreamer είπε...

Σε ερωτεύονται για το ασυνήθιστο...
και φεύγουν πάλι γι αυτό...!Αστείο δεν μοιάζει;

Μα ούτε και για εκείνη φαντάζομαι δεν θα είναι συνηθισμένος για να κρατάει τη "φωτιά" του και να μυρίζει ακόμα το άρωμα του...

"γιατί τα τόσο απλά και όμορφα πράγματα πάντα περνούσαν στην σφαίρα του ακατόρθωτου."

Μάλλον εκείνη στάθηκε ακατόρθωτη... :)

Φιλάκια πολλα Χριστινάκι!

elf είπε...

Πόσο μου 'λειψες, συνηθισμένο ασυνήθιστο κοριτσάκι, με τους ξεχασμένους αναπτήρες, τα τυχαία αγγίγματα, τα ανεξίτηλα αρώματα και τα τεχνάσματά σου!
Καλώς ήρθες πάλι να μας ανοίξεις την αλάνα και τα παρασκήνιά σου.
Φιλιά πολλά!

kioy είπε...

Πολύ όμορφη η ιστορία σου...
Για όλους εμάς(;) που δεν είμαστε συνηθισμένοι, λογαριαζόμαστε και ως μη φυσιολογικοί. Και η ολοκλήρωση έρχεται έξω από αυτόν τον κόσμο. Εκεί που διαφυλάττει η ηρωϊδα σου την ιδανική αγάπη, μακριά από την εκφυλισμένη δήλωση των καιρών μας.
Σε συγχαίρω για το υπέροχο κείμενο σου...

Morpheus είπε...

Welcome (to the jungle) !!! Όμορφο κειμενο καλή μου...

Dimitris είπε...

"Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα...δεν έχω άλλα δάκρυα,μα η ψυχή μου κλαίει...για ένα παράπονο κλεισμένο σε μπουκάλι στο βυθό δεν έχω άλλα δάκρυα...στέρεψε η ψυχή μου έγινε χίλια κομμάτια..."

Υ.Γ. "εντελώς άσχετο όμως...!
η μέρα σβήνει
Αθήνα είσαι καμίνι...
Καλωσόρισες Νοe