ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ...

... Κρατούσε σφιχτά μια φθαρμένη τσάντα. Πρέπει να την είχε απο το Πανεπιστήμιο τότε που κουβάλαγε τα όνειρα και τις φιλοδοξίες που έχτιζε απο το σχολείο για την ζωή του, το μέλλον του.. Μάλλον γι'αυτό την είχε κρατήσει, για να νιώθει στα χέρια του πως κάτι έμεινε απο το παιδί που θυμόταν, απο το παιδί που θα "άλλαζε τον κόσμο".

Δεν μπορούσε να καταλάβει που ακριβώς χάθηκε το παιχνίδι και σε ποιό σημείο έγινε ένα με αυτή την μάζα που πάντα κορόϊδευε. Το μόνο που είχε κρατήσει σαν ανάμνηση ήταν ένα πρόσωπο οικείο, ταυτισμένο με τον έρωτα, και μιαν ανεμελιά που ακόμα και τώρα μπορούσε να μυρίσει όπως τα νυχτολούλουδα έξω απο το παράθυρο του.

Μα ήταν όλα τόσο μακρινά σαν όνειρο φευγαλέο, λες και ποτέ δεν έζησε, λες και ποτέ δεν τα είδε παρά μόνο με τα μάτια της ψυχής. Μερικές φορές αφηνόταν στην παραίσθηση της ελπίδας που αφήνουν όλες αυτές οι χαζές ταινίες στο σινεμά κι άλλες φορές καθώς έπεφτε μόνος στο κρεβάτι χαριζόταν ολότελα στην απελπισία του αγνώστου.

Αλλά εκείνος ήταν πάντα έτσι.. Ήξερε πως μερικά πράγματα είναι έξω απο τις δυνάμεις του ανθρώπου. Και το σεβόταν. Ίσως επειδή δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά ή απλά επειδή είχε μάθει πως μ'αυτόν τον τρόπο γλύτωνε πολύ κόπο προσπαθώντας μάταια να αποδείξει το αντίθετο.....