Να γίνεις γλυκό νερό και θάλασσα. Κι σ'όσα χάλασα να γίνεις αρχηγός. Εγώ στα θέλω μου κατέβασα τα στόρια. Μη τα χτυπάει ο ήλιος το πρωί και ξεθωριάζουν. Να μείνουν μαύρα και σε κόκκινα σεντόνια όλοι οι έρωτες που έζησα σπαράζουν...

Αν νιώσω την σιωπή όλου του κόσμου και μοιραστώ όσα μου κρύβει μυστικά, ποιά γοητεία θα'χει τότε ο εαυτός μου όταν στον καθρέφτη τα μάτια μου κοιτά?...

Σαν θα μπερδέψω τις λέξεις λίγο ακόμα κάνεις πια δεν θα καταλάβει τι ήθελα να πω. Με παραλήρημα θα μοιάζει τούτο εδώ το μαρτύριο χωρίς καμία σημασία τώρα πια.. Θα συνεχίσω λοιπόν όπως ξεκίνησα, όπως γεννήθηκα μονάχη κι εγώ. Θα διαολοστείλω όποιο μου βάλανε κριτήριο απο τότε που ξεχνιόμουν στο νερό.

Κι αν θυμηθείς για ποιον λόγο με αγάπησες και σε ποιον δαίμονα κρατούσες τα λουριά, εγώ σίγουρα αγάπη μου θα είμαι σύννεφο που κάπου μέσα σου αλήθειες θα ζητά...