14 Σεπτεμβρίου, 2008

Είχε ένα θαμπό ήλιο το πρωί μέσα απο την συννεφιά ίσα που μπορούσες να τον διακρίνεις. Τα περιστέρια ξεδιψούσαν στα λασπόνερα κι ύστερα πετούσαν μακριά φοβισμένα. Στα αυτιά μου έφταναν μόνο κάτι μελαγχολικές νότες που πλούτιζα εγώ με εικόνες απο το αρχείο του μυαλού μου. Κι όλα γύρναγαν σε κύκλους ξανά και ξανά, σ'έναν ατέρμονο χορό δίχως ρυθμό.
Δεν θυμάμαι αν όλα αυτά τα πρόσεξα σήμερα ή αν τα ζω σε επανάληψη κάθε μέρα. Το τηλέφωνο παρέμεινε σιωπηλό..
Βρήκα τα καλύτερα υλικά της αγοράς. Κι έφτιαξα μια φυλακή που όμοια της δεν έχεις ξαναδεί. Έβαλα φρουρούς τις άμυνες κι ότι μου'χε απομείνει απ'την δύναμη. Μα ξέχασα να βάλω κλειδαριά, να φτιάξω αντικλείδια. Κάπως έτσι έφτασα εδώ. Κάποιες στιγμές παίρνω ολόκληρη την ευθύνη να μου κρατάει συντροφιά μέσα στους άδειους τοίχους κι άλλες φορές τα αρνούμαι όλα. Μέσα στην παράνοια με άφησαν να ζω...
Άραγε υπάρχει κανείς που ξέρει να αγαπάει?...

6 σχόλια:

Morpheus είπε...

Για την τελευταία ερώτηση... Θα μπορούσα να σου γράψω ένα σωρό... Αν είχα και χρόνο ίσως να σου έστελνα mail... Αλλά δεν έχω, γι' αυτό θα στα χωρέσω σε ένα σχόλιο...
Ίσως είναι άσκοπο να μιλάμε για αγάπη. Γιατί μιλάει μόνη της και στη δική της γλώσσα. Υπάρχουν πολλοί που ξέρουν να αγαπούν. Μα όλοι αγαπούν διαφορετικά και κανείς δεν αντιλαμβάνεται ακβιβώς το ίδιο τον όρο "αγάπη". Ούτε υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος να αγαπάς.
Να ξέρεις noe μου οι φυλακές δεν ανοίγουν μόνο με κλειδιά... Δεν φωτίζει μόνο ο ήλιος αυτόν τον κόσμο... Αν δεν αφήνεσαι εσύ μες την παράνοια, κανείς άλλος δεν μπορεί να σε αφήσει να ζεις εκεί... Κι όταν το τηλέφωνο παραμένει σιωπηλό, να θυμάσαι πως οι κουβέντες της σιωπής φανερώνουν τα πιο πολλά αισθήματα...

Φιλία...

Χριστίνα Ανέφελη είπε...

Έλα ντε...
Γιατί αγάπη για μένα μπορεί να είναι μόνο η ιδιοτελής αγάπη, εκείνη που δεν βλέπει μέσα από "ροζ γυαλιά", μα ούτε και προσπαθεί να φέρει το αντικείμενό της στα δικά της μέτρα.
Ουτοπικό; Κι όμως, νιώθω τυχερή που έχω τουλάχιστον κάποιους φίλους που με αγαπούν έτσι. Έχει να κάνει με την ποιότητα του ανθρώπου, νομίζω.
Αυτά εν ολίγοις γιατί θα μπορούσα να μιλώ για ώρες πάνω στο θέμα...
Πανέμορφο, κατά τα λοιπά, το κομμάτι! Κι εγώ κάπως έτσι νιώθω τελευταία, μη νομίζεις.
Καλησπέρα και πολλά φιλιά, Χριστινάκι!

kioy είπε...

"Άραγε υπάρχει κανείς που ξέρει να αγαπάει?..."

Όσο κάποιος αναρωτιέται, βασανίζεται
και τη γυρεύει πάντα υπάρχει ελπίδα...

spy είπε...

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΨΑΞΕΙΣ!
ΤΗΝ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΟΥ!!

lakis είπε...

Μόνοι χτίζουμε πάντοτε τις φυλακές. Όσο για την απορία σου: υπάρχουν πολλοί που ξέρουν ν' αγαπάνε. Αλλά μέρα με τη μέρα γίνονται όλο και πιο λίγοι...

Christina Noe είπε...

Σας ευχαριστώ όλους παλιούς και καινούργιους που περνάτε κι αφήνετε πάντα κάτι σημαντικό πίσω σας...
Καλημερες και φιλιά!