24 Οκτωβρίου, 2008

ΚΑΠΟΙΑ, ΚΑΠΟΥ, ΚΑΠΟΤΕ...

Περνούσαν οι ημέρες τόσο γρήγορα που ούτε ο χρόνος προλάβαινε να τις δεί. Κι έπειτα ήταν κι εκείνη η αναθεματισμένη ερημιά που άλλαζε το χρώμα σε όλα τα άχρωμα και άοσμα που υπήρχαν γύρω τριγύρω.
"Να βάλω μουσική", είπε, "να ξεχαστώ". Μεγάλο ψέμμα αυτό. Πάντα διάλεγε τραγούδια που την κρατούσαν να θυμάται, να λυπάται και να αισθάνεται ότι άλλο είχε πρόχειρο εκείνη την στιγμή στην καρδιά της.
Κάπως έτσι έβγαλε και την φόρμουλα της ζωής της. Αισθανόταν πια πως τίποτα απο όλα αυτά που μισούσε κι ήθελε να αλλάξει, δεν ήταν στο χέρι της. Είναι πιο εύκολο να κατηγορείς μιαν άκαρδη μοίρα που δεν λυπήθηκε τα ονειρά σου απο το να τα ρίξεις όλα στον μικρό σου εαυτό. Και γιατί να μην διάλεγε το εύκολο? Όλα πάντα τα έβρισκε δύσκολα. Σαν κακοκραμμένο δράμα παιγμένο απο κομπάρσους. Αυτή τη φορά είπε για αλλαγή να διαλέξει κάτι άλλο.
Έβαλε λοιπόν την "Αντιγόνη" που έκρυβε μέσα της για ύπνο και βάλθηκε να αφεθεί στο μηδέν.
Δεν υπήρχαν ούτε όχι, ούτε ναί, ούτε ίσως. Υπήρχε μόνο το απόλυτο μηδέν. Καμιά φωνή δεν ακούστηκε. Ούτε το τηλέφωνο χτύπησε απο κείνους που περίμενε τουλάχιστον.. Μέσα σε μια εικόνα φυλακή προσπαθούσε να κόψει τα νήματα απο το κουκλοθέατρο του παραλόγου. Ατάκες για κλάμματα σε μια παράσταση που δεν έκοψε και πολλά εισητήρια.
Κι η ζωή έκανε κύκλους. Γύρω απο θαύματα, πράγματα και προθέσεις...

7 σχόλια:

kioy είπε...

Αχ, τι ωραία παιχνίδια παίζουμε σήμερα στην αλάνα!

Πως δίχως μάσκα να γυρνάς σε αυτό το πανηγύρι;
Πάλι καλάπ που κάποιοι, κάποτε αποφασίσουμε να κοιτάξουνε την αλήθεια! Και ας είναι επίπονη...

Χριστίνα Ανέφελη είπε...

Έτσι είναι η ζωή... Κάνει κύκλους που πότε μας αρέσουν και πότε όχι. Διαφωνώ όμως με το να αφηνόμαστε και να πιστεύουμε πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας. Φυσικά και δεν έχουμε έλεγχο των πάντων. Φυσικά και υπάρχουν φορές που πρέπει να συμβιβαζόμαστε, να περιμένουμε, να κάνουμε υπομονή. Η παραίτηση όμως είναι κάτι διαφορετικό...

Πολύ όμορφο το κείμενο Χριστινάκι! Καλή σου νύχτα :-)

Dimitris είπε...

Ελπίζω να μην εννοείς την "Αντιγόνη" στην Επίδαυρο με τη Βουγιουκλάκη...γιατί η "ηρωίδα" σου τότε είναι ένα βήμα πριν τα βαρία ναρκωτικά!!!
Τελικά η μαλακία(και συγγνώμη για την έκφραση)με τα αδιέξοδα είναι το ότι καταλαβαίνεις πως έπρεπε να στρίψεις στο προηγούμενο στενό μόνο όταν σκάσεις στο τοίχο,χωρίς πολλές φορές να έχεις και τα περιθώρια για αναστροφή...
Τις καλημέρες μου Νοe

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ είπε...

η ζωή πάντα θα κάνει τους κύκλους της σκοπός είναι να την ακολουθούμε και να διαλέγουμε το σώστό δρόμο όταν μας παρασέρνει σε δύσβατα μονοπάτια

day-dreamer είπε...

Χριστινάκι μου...
σε αυτή την πάλη με τον εαυτό μας και τις αναμνήσεις...με τα δεσμά που μας κρατάνε πίσω και με αυτούς που αρνήθηκαν και απαρνήθηκαν...
δεν υπάρχουν στερεότυπα και μυστικά επιτυχίας δυστυχώς.
Άλλες φορές νιώθουμε δυνατοί να δράσουμε και να αποδράσουμε και άλλες φορές βουλιάζουμε στην ανάγκη μας και περιμένουμε θαύματα.

Όσον αφορά εμένα, οι εναλλαγές μου είναι τόσο απότομες που δεν με προλαβαίνω ούτε εγώ! χαχαχα...

Σε φιλώ γλυκειά μου Χριστίνα!

lakis είπε...

Η ζωή πάντα κύκλους κάνει κι εμείς εξακολουθούμε να ρίχνουμε γροθιές με τους δαίμονές μας. Αν δεν τους ξεφορτωθούμε θα χάσουμε το τραίνο της χαράς...

elf είπε...

Κοριτσάκι, είσαι ακόμα "εδώ"; Εγώ, από ό,τι θα έχεις καταλάβει, έτσι κι έτσι. Σε πεθύμησα.