22 Φεβρουαρίου, 2009

???

Παγωσε ο χρόνος. Δεν ξέρω αν φταίει η εποχή αλλά κόλλησε στην ίδια μέρα. Δεν ήταν δα και τόσο πετυχημένη για να την παίζει ξανά και ξανά σε επανάληψη. Σκεφτόμουν τι να κάνω. Είναι δύσκολο να πολεμήσεις την αδράνεια. Να κλείσεις ένα βιβλίο μισογραμμένο και να ανοίξεις ένα άλλο που δεν ξέρεις αν τα περιθώρια του θα χωρέσουν τις σκέψεις σου που μεγάλωσαν τόσο καιρό που έμειναν να περιμένουν να χρησιμοποιηθούν.
Με τραβάει προς τα κάτω το κενό και έχω πια μειωμένες αντιστάσεις για να κρατηθώ. Θυμάμαι μικρή είχα βρει την λύση. Ήθελα να φύγω. Δεν είχα κανονίσει βέβαια τις τεχνικές λεπτομέρειες, το που και το πότε. Μα ήθελα να φύγω. Βρέθηκα να συζητάω στο Αμστερνταμ με μια πολύ καλή παρέα. Με ρωτούσαν γιατί δεν πάω να ζήσω εκεί. Είχαν και πολύ καλά επιχειρήματα για να είμαι ειλικρινής. Και εκεί το συνειδητοποίησα. Το ξέρω πως δεν ανήκω σε αυτήν την χώρα που ζω. Αυτό μόνο. Ξέρω που δεν ανήκω. Ξέρω τι δεν μου αρέσει. Και οι γνώσεις μου σταματάνε εκεί. Υποθέτω πως η αυτογνωσία μου έχει όρια.
Τι να γίνει? Η τύχη, την τελευταία φορά που έλεγξα, είχε παραιτηθεί. Μήπως αυτή είναι η λύση? Μια βαλίτσα στο χέρι κι ο έρωτας για το άγνωστο??...

7 σχόλια:

Χριστίνα Ανέφελη είπε...

Αχ βρε Χριστινάκι μου καλό... Να ήξερες τι πληγή μου έξυσες τώρα! Εγώ να δεις πως θέλω να φύγω από εδώ. Χρόνια τώρα. Απολύτως συνειδητοποιημένα. Γιατί πραγματικά δεν ανήκω εδώ και το ξέρω.

Από την άλλη, νομίζω πως όταν φεύγει κανείς από οπουδήποτε, πρέπει να ξέρει γιατί το κάνει και τι περιμένει να κερδίσει από αυτό. Επειδή υπάρχει και ο καλός κύριος Καβάφης, που έχει γράψει τα εξής:

Εἶπες: «Θὰ πάγω σ᾿ ἄλλη γῆ, θὰ πάγω σ᾿ ἄλλη θάλασσα,
μιὰ πόλις ἄλλη θὰ βρεθῇ καλλίτερη ἀπὸ αυτή.
Κάθε προσπάθειά μου μιὰ καταδίκη εἶναι γραφτή·
κ᾿ εἶν᾿ ἡ καρδιά μου -σὰν νεκρός- θαμμένη.
Ὁ νοῦς μου ὣς πότε μέσ᾿ στὸν μαρασμὸ αὐτὸν θὰ μένῃ.
Ὅπου τὸ μάτι μου γυρίσω, ὅπου κ᾿ ἂν δῶ
ἐρείπια μαῦρα τῆς ζωῆς μου βλέπω ἐδῶ,
ποὺ τόσα χρόνια πέρασα καὶ ρήμαξα καὶ χάλασα».

Καινούριους τόπους δὲν θὰ βρῇς, δὲν θἅβρῃς ἄλλες θάλασσες.
Ἡ πόλις θὰ σὲ ἀκολουθῇ. Στοὺς δρόμους θὰ γυρνᾶς
τοὺς ἴδιους. Καὶ στὲς γειτονιὲς τὲς ἴδιες θὰ γερνᾶς·
καὶ μέσ᾿ στὰ ἴδια σπίτια αὐτὰ θ᾿ ἀσπρίζῃς.
Πάντα στὴν πόλι αὐτὴ θὰ φθάνῃς. Γιὰ τὰ ἀλλοῦ -μὴν ἐλπίζεις-
δὲν ἔχει πλοῖο γιὰ σέ, δὲν ἔχει ὁδό.
Ἔτσι ποὺ τὴ ζωή σου ρήμαξες ἐδῶ
στὴν κώχη τούτη τὴν μικρή, σ᾿ ὅλην τὴν γῆ τὴν χάλασες.

anna είπε...

Πολλές φορές είναι λύση η φυγή!!!Άλλες πάλι οχι!!!
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

Καρυωτάκης.

anna είπε...

Υπάρχει ένα παλικάρι 28 ετών στον Ευαγγελισμό που χρειάζεται 40 φιάλες αίμα. Σοβαρό ατύχημα με μηχανή, έχουν πειραχτεί ζωτικά όργανα. Τα στοιχεία είναι: Μερισιώτης Βαγγέλης, Ευαγγελισμός ΜΕΘ2, ώρες 8.30-14.00 και 15.00-19.00. Προωθείστε το όπου μπορείτε. Ευχαριστώ

Dimitris είπε...

Καβαφικά μιλώντας...είναι και αυτή "η φυγή μια κάποια λύση".Μα πάντα είχα την εντύπωση πως κάθε φυγή ήταν μια άρνηση και όχι θέση.Και η άρνηση από μόνη της δεν λέει κάτι,δεν αλλάζει τίποτα.Άλλωστε ψάχνοντας τις σκυλολαϊκές μουσικές μου μνήμες θυμάμαι ένα στίχο...εδω είναι ο Παράδεισος και η Κόλαση εδώ...
Τις καλημέρες μου.

Υ.Γ.όσο για τις επαναλήψεις ποιός σου είπε ότι παίζονται μόνο τα πετυχημένα...βλέπε τις καλοκαιρινές επαναλήψεις των σήριαλ στην ελληνική ΤV

ΤΟ ΑΛΦΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ είπε...

Είπες:"Θα πάγω σ'άλλη γη, θα πάγω σ'άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή.
Κ'ειν'η καρδιά μου-σα νεκρός-θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μείνει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα".

Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δε θαβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ'ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού-μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη την χάλασες.

veggos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Christina Noe είπε...

Πόσο με γλύκαναν τα λόγια σας..

Ευχαριστώ ειλικρινά όλους σας,

Χριστίνα