11 Ιουνίου, 2009

Μη μου μιλήσεις για τα γήινα. Για ανθρώπους που συνάντησες, για την δουλειά, για το πόσο θα'θελες να φύγεις. Μη μου μιλήσεις για σένα ή για μένα. Μη ψάξεις να βρεις τι κρύβω και τι δείχνω. Ποια ήμουν ή ποια είμαι. Δεν έχει τόση σημασία πια.
Ο κόσμος αυτός τα έχασε και έβαλε τον αυτόματο. Όλα τα όμορφα πια τα βλέπουμε σαν τουρίστες, τραβάμε μια φωτογραφία και πάμε παρακάτω. Όχι, δεν έχω την λύση αν με ρωτάς. Δεν ξέρω κιόλας αν ξέρω και το πρόβλημα. Χάθηκα κι εγώ βλέπεις μέσα σε ηλίθια καθημερινά πράγματα κι αναλώθηκα σε αυτά. Τώρα πια ψάχνω μόνο να δω την έξοδο την κινδύνου. Κι επειδή τα μάτια μου έχουν θολώσει απο την σκόνη του κόσμου, περιμένω καρτερικά το χέρι που θα με οδηγήσει σε αυτήν...

4 σχόλια:

Sweet and bitter είπε...

Τι καλά που ξαναέγραψες!!!

Δεν είναι ανάγκη να περιμένεις ένα ξένο χέρι. Αρκεί να κουνήσεις λίγο το δικό σου για να διαλυθεί η σκόνη! Πίστεψε με, είναι πιο εύκολο από όσο ακούγεται!

Φιλιά!

Χριστίνα Ανέφελη είπε...

Συμφωνώ με την προλαλήσασα :-)
Πόσο μου άρεσε αυτό που έγραψες, πόσο με άγγιξες και πάλι! Μου έφτιαξες το βράδυ!

Φιλάκια κορίτσι, σε περιμένω όποια στιγμή μπορέσεις!

Christina Noe είπε...

Το ξέρω... Προσπαθώ να το πάρω απόφαση..!!

Είσαι καλά?

Φιλιά πολλά!

Christina Noe είπε...

Γειτονάκι μου, τι κάνεις? Έχουμε καιρό να τα πούμε!

Νομίζω πως θα τα πούμε αρκετά σύντομα γιατί είμαι τόσο κουρασμένη που δεν με κρατάνε τα τείχη της πρωτεύουσας!

Φιλια πολλά!