18 Ιουλίου, 2010

ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΜΑΤΑ....

Έβλεπα τις βάρδιες των παραπεταμένων της κοινωνίας να αλλάζουν। Ο ήλιος πάνω έκαιγε και φαινόταν πως η ζωή συνεχίζεται σ'ένα παράλληλο σύμπαν। Τίποτα δεν είχε διαταραχτεί। Όλα εκείνα που συνέβησαν στις μικρές ζωές μας δεν είχαν και πολύ σημασία। Δεν ξέρω τι έχει σημασία πια। Που θα έπρεπε να στρέψουμε την προσοχή μας? Τι απο όλα αυτά θα μπορούσαμε να σώσουμε? Προσπαθήσαμε ή απλά σταθήκαμε στην απελπισία μας?
Όπως παρατηρούσα τους ανθρώπους, μπορούσα σχεδόν να διακρίνω τα σχοινιά απο πάνω τους। Χαρούμενες μαριονέτες στο κουκλοθέατρο του χαμού। Γελάω। Συνήθως με ρωτάνε γιατί। Δεν καταλαβαίνουν που βρίσκω το αστείο। Ίσως επειδή δεν βλέπουν τον κόσμο όπως εγώ। Αστείο। Χαζό। Παράξενο। Αν δεν γελάσω δεν ξέρω πως αλλιώς να αντιδράσω। Να στεναχωρηθώ? Να μελαγχολήσω? Για τι? Για κάτι που δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν αξίζει?

3 σχόλια:

Χριστίνα Ανέφελη είπε...

Τι να σου πω βρε κορίτσι; Κι εγώ το ψάχνω. Είναι που είναι η κατάσταση μαύρα χάλια, περνάω κι εγώ κάτι λούκια χοντρά αυτό τον καιρό, τι να σου πω. Όπου κι αν γυρίσω χτυπάω τοίχο.

Τουλάχιστον είναι καλοκαίρι, έχουμε την ευκαιρία να χαλαρώσουμε, να περάσουμε όμορφα και να ακούσουμε λίγο καλύτερα τον εαυτό μας. Και με τα δύσκολα, ραντεβού το Σεπτέμβρη :-)

Φιλιά πολλά! Μου έλειψες.

sen_saven είπε...

bravo!

dld auto pou perigrafeis einai mallon h kaluterh dunath antimetwpish ths zwhs...

apla otan deis oti den "aksizei" einai mallon xrhsimh h ataka tou daskalou(kazantzakh) :

Ο Οδυσσέας, αυτός πού αρμενίζει απάνω στους δεκαεφτασύλλαβους πού γράφω, πρέπει με τέτοια ματιά να κοιτάζει την άβυσσο• χωρίς ελπίδα και φόβο, μα και χωρίς αναίδεια• όρθιος στην άκρα του γκρεμού

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.