ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ...

Δεν είναι οτι στεναχωριέμαι για σένα... Ούτως ή άλλως δεν σε ερωτεύτηκα ποτέ, δεν κοιμήθηκα ή ξύπνησα με την σκέψη σου, δεν έψαξα ποτέ να σε βρω ή αγωνιούσα να σε δω। Δεν ανατρίχιασα ποτέ με το αγγιγμά σου και ποτέ δεν χάθηκα στην αγγαλιά σου। Η νύχτα που μοιραστήκαμε κάπου στα βόρεια της Ευρώπης δεν στάθηκε ικανή να τα αλλάξει όλα αυτά।

Δεν είναι οτι έχασες κι εσύ το μυαλό σου για μένα। Ένα πάθος ήταν που μας κράτησε μόνο για κείνες τις στιγμές। Τα λόγια σου όσο γλυκά κι αν ήταν δεν έπεισαν κανένα। Ίσως τους φίλους που ήταν ευγενικοί αρκετά ώστε να με ακούσουν αλλά σίγουρα όχι εμένα। Έπαψα απο καιρό να πιστεύω στα λόγια κι αυτός ήταν ο λόγος που σου χαμογελούσα και σώπαινα όταν τόσο απλόχερα τα σκορπούσες। Γιατί, φίλε μου, την ξέρω την συνέχεια। Έμαθα που φτάνουν όχι μόνο τα πόδια τα δικά μου αλλά και των άλλων γύρω μου।

Δεν είναι για σένα που στεναχωριέμαι, είναι για όλα αυτά που ξύπνησες। Είναι για την αίσθηση που σε πλυμμηρίζει όταν κάποιος εκεί έξω σε θέλει για σένα, όχι για την ομορφιά σου ή τα καλά σου αλλά για σένα। Με τα ελαττώματα και την γκρίνια σου, για την ανασφάλεια και την αδυναμία σου। Έστω κι αν αμφιβάλλεις οτι είναι αληθινό, ζεσταίνεσαι στην φωτιά του και σηκώνεις λίγο πιο ψηλά το κεφάλι। Ίσως το σηκώνεις τόσο που τα μάτια σου πια δεν κοιτάνε στην γή αλλά στον ουράνο και για αυτόν τον λόγο δεν βλέπεις ότι είναι απλά ένα ατύχημα σε εξέλιξη...

Δεν είμαι εγω για σένα στο είχα πει। Αυτός ο μύθος που είχες φτιάξει απέχει πολύ απο την πραγματικότητα। Εγώ το ήξερα, τώρα το έμαθες κι εσύ κι έφυγες....

Δεν είναι για σένα, είναι για μένα που λυπάμαι। Μου θύμισες πράγματα που είχα θάψει προ πολλού κι ας μην ήσουν εσύ αυτός που ήθελα να τα μοιραστώ....