04 Απριλίου, 2016

Το μέλλον σας προωθείται...

Προσαρμόζω τα μάτια μου στο σκοτάδι. Σκιές και σχήματα γίνονται ένα. Κάπου εκεί έξω υπάρχει ενα φως. Νομίζω. Δεν γίνεται διαφορετικά. Η απελπισία μου γεννάει την μεγαλύτερη ελπίδα.

Κλείνω τα μάτια μου. Έτσι κι αλλιώς ανοιχτά περισσότερο με μπερδεύουν. Απλώνω τα χέρια μου μα η αφή μου έχασε την μνήμη της. Πρέπει να σκεφτώ με την καρδιά μου. Να μάθει να αμφισβητεί το σκοτάδι. Να βλέπει πέρα απο αυτό. Προς το παρόν του παραδίδεται. Φοβάμαι. Τα πόδια μου δεν με βαστάνε. 

Το κενό μεγαλώνει και δεν νοιώθω πια το φως. Προς το παρόν αμφισβητώ εμένα κι όχι το σκοτάδι. Περνάνε σαν ταινία μπροστά μου ολα μου τα λάθη. Και που τα ξανασκέφτομαι δεν αλλάζει τίποτα. Σάμπως δεν πήρα το μάθημα μου; Σάμπως δεν θα τα ξανακάνω αν μου δοθεί η ευκαιρία; Πως μπλέχτηκα σε αυτή την δίνη;..

Παλεύω να χτίσω το αύριο. Όμως δεν έχω ούτε τα υλικά, ούτε τον τόπο. Μένω ακίνητη λοιπόν με τα μάτια μου κλειστά, τα χέρια μου αφημένα και τα πόδια μου καρφωμένα στο έδαφος, περιμένοντας ενα θαύμα. 

Σε κατάσταση αναμονής ηταν όλη μου η ζωή. Σαν έτοιμος κομπάρσος που περιμένει να βγει στη σκηνή.

Η παράσταση παλι αναβλήθηκε λόγω ζωτικών προβλημάτων...

Δεν υπάρχουν σχόλια: