Το μέλλον σας προωθείται...

Προσαρμόζω τα μάτια μου στο σκοτάδι. Σκιές και σχήματα γίνονται ένα. Κάπου εκεί έξω υπάρχει ενα φως. Νομίζω. Δεν γίνεται διαφορετικά. Η απελπισία μου γεννάει την μεγαλύτερη ελπίδα.

Κλείνω τα μάτια μου. Έτσι κι αλλιώς ανοιχτά περισσότερο με μπερδεύουν. Απλώνω τα χέρια μου μα η αφή μου έχασε την μνήμη της. Πρέπει να σκεφτώ με την καρδιά μου. Να μάθει να αμφισβητεί το σκοτάδι. Να βλέπει πέρα απο αυτό. Προς το παρόν του παραδίδεται. Φοβάμαι. Τα πόδια μου δεν με βαστάνε. 

Το κενό μεγαλώνει και δεν νοιώθω πια το φως. Προς το παρόν αμφισβητώ εμένα κι όχι το σκοτάδι. Περνάνε σαν ταινία μπροστά μου ολα μου τα λάθη. Και που τα ξανασκέφτομαι δεν αλλάζει τίποτα. Σάμπως δεν πήρα το μάθημα μου; Σάμπως δεν θα τα ξανακάνω αν μου δοθεί η ευκαιρία; Πως μπλέχτηκα σε αυτή την δίνη;..

Παλεύω να χτίσω το αύριο. Όμως δεν έχω ούτε τα υλικά, ούτε τον τόπο. Μένω ακίνητη λοιπόν με τα μάτια μου κλειστά, τα χέρια μου αφημένα και τα πόδια μου καρφωμένα στο έδαφος, περιμένοντας ενα θαύμα. 

Σε κατάσταση αναμονής ηταν όλη μου η ζωή. Σαν έτοιμος κομπάρσος που περιμένει να βγει στη σκηνή.

Η παράσταση παλι αναβλήθηκε λόγω ζωτικών προβλημάτων...

Κοντεύω να τρελλαθώ.. Οι λέξεις παραληρούν μέσα στο κεφάλι μου.. Κάνε λίγη υπομονή ακόμα, αιωνιότητα είναι και θα περάσει..

Ενα βήμα μπρος και δέκα πίσω..

Να αναζητάς το φως μέσα στο σκοτάδι, με κλειστά μάτια και δεμένα χέρια. Μόνος πλοηγός η πίστη, που κάπου την νοιωθεις δίπλα σου μα κάπου χάνεται κι αυτή..

Όλες οι πληγές παρούσες. Να στήνουν χορό με τα δαιμόνια λες κι ο κόσμος τους ανήκει. 

Πρόσεξε το κενό μεταξύ ζωής και φαντασίας, έχουν πέσει πολλά κορμιά εκεί..

Μην προχωράς άλλο ψυχή μου, πόσες επαναλήψεις μπορείς να αντέξεις;

Σώπασε τώρα...

Δεν ένοιωσα ποτέ τόσο μόνη και τόσο μακριά από το σπίτι...

Αυτό που φαίνεται αλήθεια είναι μισή...

Όταν ήμουν μικρότερη ήθελα πολύ να γίνω μητέρα. Τα αγαπώ πολύ τα παιδιά αλλά αυτό που λατρεύω ειναι το καθάριο βλέμμα τους. Το οτι σε κοιτούν αγνά. Δεν σου ζητούν παρά μονο φροντίδα και παιχνίδι. Συν το οτι τα πάω εξαιρετικά μαζί τους. Αυτό το τελευταίο το θεωρώ κάπως σαν προσωπική μου νίκη γιατί λένε πως τα παιδιά έχουν ένστικτο.

Καθώς μεγάλωνα για να φτάσω τώρα στα 31 μου χρόνια, είδα τον κόσμο να διαλύεται. Δεν είναι που κατοικούσα στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Ήμουν κι εγω κάποτε παιδί... Δεν ήξερα, δεν ήμουν προκατειλημμένη. Σίγουρα στην πορεία μας περνάμε και μπουνάτσες και φουρτούνες. Κάποιοι βρίσκουν απάγγειο κι άλλοι ψάχνουν σανίδες στην θαλασσα να πιαστούν. Οι άνθρωποι που συναντάμε στον δρόμο μας αφήνουν κι ένα σημάδι. Μερικά είναι όμορφα και τα περιγράφεις σαν τις σκανδαλιές που έκανες μικρός κι άλλα πονάνε τόσο που τα κλείνεις στο χρονοντούλαπο κι ελπίζεις να μην τα ξαναβρεις μπροστά σου. 

Αυτά τα τελευταία είναι που με εχουν τρομοκρατησει και παραιτήθηκα απο το σενάριο του να αποκτήσω παιδί. Πως να προφυλάξεις ενα παιδί απο τόσο πόνο; Απο τα δικά σου τα σημάδια; Με τι μούτρα θα πεις πως ο κόσμος που βλέπεις δεν ειναι ο πραγματικός κι ο αληθινός θα σε προδώσει σε καθε ευκαιρία;...

Τρίτο κουδούνι...

Σαν πέσει η νύχτα, τι θα μείνει όρθιο; Με ποιες σκηνές θα γεμίσει το κεφάλι για να ορίσει την μέρα; 

Ξέφτισαν τα κουστούμια. Χάθηκε η δύναμη. Με τόσα 'αλλά' βγήκαμε πάλι στους δρόμους. Της φωτιάς ή της λήθης δεν ξέρω. 

Ξημερώνει σε λίγο λένε. Βγάλανε φιρμάνι οι παλιάτσοι πως το παραμύθι αλλάζει. Δεν μας είπαν προς  ποια κατεύθυνση ουτε ποιος μένει ζωντανός μεχρι το τελος. 

Δεν εχει αστέρια σήμερα. Μα ποσο μου έχουν λείψει.. Με τόσα φώτα να μην βλέπουμε τίποτα. Τι ειρωνία..! Και να σκεφτείς οτι γράφτηκαν εκατομμύρια λέξεις για δαύτα.

Θέλω να δώ την θάλασσα, να νιώσω λίγο οικεία. Μικρή μες στο απέραντο, σπουδαία στα ασήμαντα που τρέχουν.

Ίσως μια μέρα να καταφέρω ξανά να πιάσω το τιμόνι απο την κιβωτό μου και να μην βουλιάξω με όλα εκείνα που μάζεψα για σημαντικά.

Μα τώρα ησυχία... Λίγο να κοιμηθώ πριν ξεκινήσω.

Τρίτο κουδούνι...

Η πίτα ολόκληρη κι ο σκύλος πεινασμένος...

Απο μικρή μου λέγανε πως δεν μπορώ να τα έχω όλα. Δεν έκατσε βέβαια ποτέ κανείς να μου το εξηγήσει αλλά έβλεπα οτι όποιος μου το έλεγε μέσα σε αυτά τα χρόνια, το δήλωνε με ανυπέρβλητη αυτοπεποίθηση και ζήλο. Πνεύμα ανήσυχο κι εγω, αποφάσισα απο τα παιδικά μου χρόνια να παραταχτώ με την αντιπολίτευση αυτής της λογικής.Όχι οτι αυτό βέβαια με βοήθησε στο να τα αποκτήσω όλα και για να ειμαι ειλικρινής ουτε κάν να τα πλησιάσω. Αν με ρωτάς δεν καταλαβαίνω και τι σημαίνει 'όλα'. Είναι το δικό μου 'ολα' ίδιο με το δικό σου;

Αν ήταν να διαλέξω τα συστατικά που θα έφτιαχναν το 'όλα' μου, θα έβαζα πολλή αγάπη, μερικούς καλούς φίλους, λίγους καρδιακούς, μια χαρούμενη οικογένεια, μια ικανοποιητική εργασία για να έχουμε τα προς το ζην, μπόλικα απο εκείνα που μας κάνουν ευτυχισμένους, μια πρέζα περιπέτεια, έρωτα, έρωτα κι έρωτα. Την συντάγη μου η αλήθεια ειναι πως την πάλεψα. Καμία φορά πετύχαινε, άλλη δεν είχα ολα τα υλικά κι άλλη φορά καιγότανε το Κορδελιό! Με το πείσμα μου όμως ακλόνητο, Λέων γαρ, δεν έλεγα να παραδεχτώ τους...άλλους. 

Σκέφτηκα λοιπόν αντί να τα ψάχνω όλα αυτά, να βρω την ολότητα σε αυτά που εχω για να νιώσω κι εγω ολόκληρη. Κι αυτό έκανα μέχρι που βαρέθηκα το κυνηγητό. Είδα πόρτες να κλείνουν, ανθρώπους να φεύγουν, κοινές ζωές να τελειώνουν σε μια νύχτα, φιλίες να γίνονται παρανάλωμα με παρελθοντικούς χρόνους κι άνθρωποι δικοί σου να γίνονται ξένοι ή κοινόχρηστοι. Κατάλαβα πια πως ο κόσμος δεν είναι παιδική χαρά. Ακόμα η πρώτη μου αντίδραση οταν το ακούω ειναι 'γιατί;' κι ας μην κατάφερα να αποδείξω το αντίθετο. 

Πως να είσαι ολόκληρος αν τα κομμάτια σου τα έχεις μοιράσει και κάποια πέσανε σε λάθος χέρια; Πως να κανεις κάποιον να βαδίσει σε αυτό το μονοπάτι που εσυ εισαι μόνιμος κι αυτός μοναχικός ταξιδιώτης; Και τι να κανεις σαν πέφτει το βράδυ και σε αγκαλιάζει το απόλυτο τίποτα;...

Κάποιος μίλησε για αγάπη...

Τους τελευταίους μήνες ζω σε μια Αραβική χώρα. Τέλη Ιουνίου άρχισε το Ραμαζάνι που διαφέρει απο την δική μας νηστεία. Δεν μπορείς να φας ή να πιεις τίποτα ή να καπνίζεις σε δημόσιο χώρο τουλάχιστον, μέχρι την δύση του ηλίου. Πράγμα δύσκολο αν σκεφτεί κανεις πως η θερμοκρασία ειναι στους 43 με 60% υγρασία και με αυτήν την κολασμένη ζέστη να μην μπορεις να πιεις ουτε νερό. 

Τις προάλλες ανέβαινα στο σπίτι μου και στο ανσασερ πέτυχα ένα συνάδελφο Μουσουλμάνο. Αρχίσαμε να μιλάμε και σχολίασα πως πρέπει να είναι δύσκολη αυτή η νηστεία. Μου είπε αμέσως όχι, δίχως αμφιβολία. Τα λόγια που ακολούθησαν ηχούν μέσα μου ακόμα και σήμερα.

"Αν το κάνεις απο τα βάθη της καρδιάς σου, αν το κάνεις απο την αγάπη για αυτό που πιστεύεις δεν είναι δύσκολο. Άμα μου ζητούσε ο Θεός μου να νηστεύω για έναν ολόκληρο χρόνο θα το έκανα χωρίς να το σκεφτώ."

Δεν μου έκανε τόση εντύπωση οτι μου μιλούσε ένας προφανώς βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος. Αυτό που με ταρακούνησε ειναι πως μιλούσε για το κίνητρο της αγάπης. Την δύναμη που σου δίνει να κάνεις το οτιδήποτε. Με έκανε να σκέφτομαι αν αυτήν την επίδραση την έχουμε όλοι κι αν ναι ποσο κρατάει. 

Στα αλήθεια δεν μπορώ να ορίσω τι είναι αγάπη. Φαντάζομαι όλοι μόνο περιγραφικά μπορούμε ίσως να την εξηγήσουμε με διαφορετικές λέξεις ο καθένας. 

Αγαπώ γιατί νιώθω καλά.

Αγαπώ γιατί παίρνω.

Αγαπώ γιατι δίνω.

Αγαπώ κατι που μου λείπει.

Αγαπώ κάτι που ταυτίζομαι.

Αγαπώ γιατί γελώ.

Αγαπώ γιατί έτσι πρέπει...

Πόσο ατέλειωτη πρέπει να είναι τούτη η λίστα.. Μα δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι. Ποσο κρατάει; Πόση δύναμη έχει; Γιατί τούτη η μαγική ουσία δεν κράτησε ανθρώπους ενωμένους; Γιατί σε βάζουν σε δεύτερη μοίρα αν σε αγαπούν;

Καθένας έχει διανύσει τον δρόμο του. Ίσως κάποιοι να μάθανε να αγαπούν. Ίσως άλλοι μπερδεύτηκαν περισσότερο. Κι ίσως μερικοί να αγαπούν αλλα να αγαπούν περισσότερο τον εαυτό τους ή την βολή τους.

Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που μπορεί να μιλήσει μα αυτή η λέξη μου ακούγεται απόκοσμα παράξενη και αδιανόητα δυσνόητη...

Τραγούδι δίχως στίχους...

Ο ήλιος ήταν στο ζενίθ του κι ας έκανε κρύο. Είχανε ολα τα ξένα μια παράξενη οικειότητα, λες κι ηταν πάντα εκεί. Εκείνο το καταραμένο φως που σε κάνει να νιώθεις μικρός, ελουζε τα πάντα..

Άναψε το τσιγάρο της. Δεν ήξερε πια τι να σκεφτεί γιατί και να το έκανε δεν ηταν ικανή να βγάλει συμπεράσματα. Το μυαλό της είχε μουδιάσει κι ειχε αρχίσει να αμφιβάλλει για την ύπαρξη της φημισμένης ευφυΐας της.. Οι ίδιοι δαίμονες χόρευαν γύρω της. Το μόνο που κατάφερε τόσα χρόνια ειναι να βρει τον ρυθμό τους και να χάσει το δικό της. Ποιος αρνηθηκε πως εχει δύναμη ο χαμός;

Βρήκε όσα συνέβαιναν αστεία και χαμογέλασε. Όλα όσα ήξερε για αγαπημένα ήταν μίλια μακριά. Ίσως η απόσταση να ήταν αυτή που τα έκανε πιο όμορφα γιατι δεν τα θυμόταν έτσι.. Παγιδευμένη σε ενα παράλληλο σύμπαν, οι χειροπέδες της έκοβαν τώρα τα χέρια. Σε αυτό το ξέφρενο κυνήγι της αναζήτησης της ευτυχίας, θυσίασε μια ζωή κι ακόμα δεν έμαθε τα πιο απλά.

Σήκωσε τα μάτια της στον ουρανό, σε μια προσπάθεια να διακρίνει τον Θεό. Το ήξερε πως πάντα στο τέλος ολα πηγαίνανε καλα μα εκείνη την μέρα δεν μπορούσε να σταματήσει την απελπισία απο το να την κατακλύσει.

Η αλήθεια ειναι πως αντιστάθηκε με σθένος κι αφού δεν διέκρινε τον Θεό έκανε να βρει ανθρώπους.  Ηταν δύσκολη απο παιδί. Λες κι έλειπε κάποιο γονίδιο που την έκανε ανήμπορη να δεθεί με άλλους. Κι αν δεν βρήκε κανένα γύρω της, ηταν δικό της φταίξιμο.

'Καλύτερα έτσι' άκουσε μια φωνή. Μάλλον της πίκρας θα'τανε. 'Δεν έχεις λόγια να εξηγήσεις. Δεν έχεις καρδιά να προσπαθήσεις. Κοιτά ποσο ψηλά ειναι τα τείχη σου. Ουτε άγγελοι δεν φτάνουν εκεί πάνω. Βρες τα βήματα σου. Τα πόδια σου ειναι αδύναμα ακόμα, δεν μπορείς να τρέξεις. Περίμενε...'

Μα αυτή η αναμονή έμοιαζε ατέρμονη. Σαν να ξημέρωνε καθε μέρα η ίδια μέρα... Κι οι λέξεις πάντα ίδιες σε ενα τραγούδι που ειχε μόνο μελωδία...

Διλήμματα καθημερινής τρέλλας...

Απο μικρή άκουγα πως δεν είχα ανάγκη, πως θα τα καταφέρω, πως ότι κι αν γινόταν θα τα έβγαζα πέρα, πως...πως...πως... Και δεν λέω έχω την στόφα που είναι αντιπυρική και αδιάβροχη αλλά δεν είναι ατσάλινη. Έχω δώσει δικαιώματα πολλά να μου τα λένε αυτά. Είμαι σίγουρη ότι είναι τιμητικό και δείχνει πόσο εμπιστεύονται εσένα και τις δυνάμεις σου οι άνθρωποι που φτιάχνουν τον ιστό που σε περιβάλλει. 

Τι γίνεται όμως όταν νιώθεις ευάλωτος κι εκείνη τη στιγμή δεν θες να ακούσεις το 'έλα μωρε το λες εσυ αυτό?καποιό τροπο θα βρεις! Πάντα βρίσκεις!' 

Τι γίνεται όταν δικαιωματικά κι εσυ θες να νιώσεις αδύναμος σαν άνθρωπος κι όχι άτρωτος σαν υπέρ ήρωας?

Διάλογος...

- Ο χρόνος θα βρει τον τρόπο
- Κι εμείς;
- Κι εμείς θα ακολουθήσουμε τα χνάρια του
- Είναι σκοτεινά, δεν βλέπω τίποτα
- Δεν χρειάζεται, το ένστικτο σου βλέπει με άλλα μάτια
- Ωραία συμβουλή..!
- Γιατί;
- Που ήταν το ένστικτο μου όταν βούλιαζα στα λάθη;
- Μη μπερδεύεσαι, ελεύθερη βούληση λέγεται αυτό
- Ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο θα έλεγα
- Πάντα το κάνεις αυτό
- Ποιό;
- Να παίζεις με τις λέξεις
- Εσύ παίζεις με τα νοήματα. Οι λέξεις τι αξία να'χουν;
- Ολα καλά θα πάνε
- Βαρετό
- Αληθινό
- Κλισέ και τετριμμένο
- Τι θες; Δεν το βλέπεις; Ένα μαγικό χέρι αγγίζει τη ζωή σου κάθε φορά
- Το ξέρω
- Καθ'οδόν είναι όλα
- Ξέρεις...
- Σςςςς...Ξέρω...Πόνεσες πολύ...

ΦΙΛΗ, ΦΙΛΟΣ, ΦΙΛΟΙ...

Τους αγαπώ τους φίλους μου। Τους αγαπάω για όλα। Για τα καλά τους, τα ελαττώματα τους, τις αδυναμίες τους। Κυρίως γι'αυτές। Αυτές είναι που τους κάνουν ανθρώπινους στα μάτια μου। Είναι πλάσματα ευάλωτα και σκλάβοι της καρδιάς। Δεν νοιάζονται για τις τυπικότητες και τα λόγια του κόσμου। Δεν τους ενδιαφέρουν τα δήθεν, γελάνε με την καρδιά τους και όταν θα σ'αγκαλιάσουν ξέρεις οτι το εννούν।

Σε ρωτάνε τι κάνεις γιατί πραγματικά θέλουν να μάθουν। Σε υπερασπίζονται με πάθος και σου λένε την αλήθεια κατα πρόσωπο। Αν έχω κάνει λάθος δεν μου χαίδευουν τα αυτιά αλλά με βάζουν κάτω να μου εξηγήσουν με λόγια που αντέχω μόνο απο αυτούς।

Είναι μόλις 5, αλλά γεμίζουν την ζωή μου λες κι ήταν 1000...

Τους αγαπάω τους φίλους μου και τους ευχαριστώ που υπάρχουν στην ζωή μου...

ΜΙΛΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΗ ΜΑΣ ΑΓΑΠΑΣ...

Απο τα πράγματα που με ενοχλούν τόσο ώστε να με τρελλαίνουν είναι η σιωπή.

Η σιωπή χωρίς λόγο.

Η σιωπή όταν δεν υπάρχει απάντηση।

Η σιωπή όταν κάποιος φεύγει χωρίς να πει γειά।

Η σιωπή σαν παίρνεις κάτι και δεν χρωστάς ούτε κουβέντα।

Η σιωπή για να μην πεις ψέμματα।

Η σιωπή για να παίξεις ανόητα παιχνίδια।

Η σιωπή για να επιβληθείς।

Η σιωπή όταν θες να μιλήσεις κι όλος ο κόσμος είναι βουβός।

Δεν είναι οτι αγαπώ τις λέξεις τόσο πολύ που τις αποζητάω, ποτέ μου δεν συμπάθησα τα λογάκια και τις υπερβολές। Άραγε ξέρουν όλοι την δυναμή της σιωπής ή απλά κυκλοφορεί ελεύθερη και μόνη και μας καταλαμβάνει χωρίς την έγκριση μας?...

ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ...

Δεν είναι οτι στεναχωριέμαι για σένα... Ούτως ή άλλως δεν σε ερωτεύτηκα ποτέ, δεν κοιμήθηκα ή ξύπνησα με την σκέψη σου, δεν έψαξα ποτέ να σε βρω ή αγωνιούσα να σε δω। Δεν ανατρίχιασα ποτέ με το αγγιγμά σου και ποτέ δεν χάθηκα στην αγγαλιά σου। Η νύχτα που μοιραστήκαμε κάπου στα βόρεια της Ευρώπης δεν στάθηκε ικανή να τα αλλάξει όλα αυτά।

Δεν είναι οτι έχασες κι εσύ το μυαλό σου για μένα। Ένα πάθος ήταν που μας κράτησε μόνο για κείνες τις στιγμές। Τα λόγια σου όσο γλυκά κι αν ήταν δεν έπεισαν κανένα। Ίσως τους φίλους που ήταν ευγενικοί αρκετά ώστε να με ακούσουν αλλά σίγουρα όχι εμένα। Έπαψα απο καιρό να πιστεύω στα λόγια κι αυτός ήταν ο λόγος που σου χαμογελούσα και σώπαινα όταν τόσο απλόχερα τα σκορπούσες। Γιατί, φίλε μου, την ξέρω την συνέχεια। Έμαθα που φτάνουν όχι μόνο τα πόδια τα δικά μου αλλά και των άλλων γύρω μου।

Δεν είναι για σένα που στεναχωριέμαι, είναι για όλα αυτά που ξύπνησες। Είναι για την αίσθηση που σε πλυμμηρίζει όταν κάποιος εκεί έξω σε θέλει για σένα, όχι για την ομορφιά σου ή τα καλά σου αλλά για σένα। Με τα ελαττώματα και την γκρίνια σου, για την ανασφάλεια και την αδυναμία σου। Έστω κι αν αμφιβάλλεις οτι είναι αληθινό, ζεσταίνεσαι στην φωτιά του και σηκώνεις λίγο πιο ψηλά το κεφάλι। Ίσως το σηκώνεις τόσο που τα μάτια σου πια δεν κοιτάνε στην γή αλλά στον ουράνο και για αυτόν τον λόγο δεν βλέπεις ότι είναι απλά ένα ατύχημα σε εξέλιξη...

Δεν είμαι εγω για σένα στο είχα πει। Αυτός ο μύθος που είχες φτιάξει απέχει πολύ απο την πραγματικότητα। Εγώ το ήξερα, τώρα το έμαθες κι εσύ κι έφυγες....

Δεν είναι για σένα, είναι για μένα που λυπάμαι। Μου θύμισες πράγματα που είχα θάψει προ πολλού κι ας μην ήσουν εσύ αυτός που ήθελα να τα μοιραστώ....

ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ....

Τις τελευταίες βδομάδες ήμουν απο γάμο σε βάπτιση κι απο βάπτιση σε γάμο। Μου μοιάζει σαν ξαφνικά να άλλαξε η εποχή। Η γενιά μου ενηλικιώθηκε και τώρα ανοίγουμε σπίτια (ενίοτε τα κλείνουμε κιόλας) ।

Αυτό που δεν ξέρω είναι αν όλοι αυτοί βιάστηκαν να μεγαλώσουν ή αν εγώ δεν έχω καταλάβει πως έχουμε ήδη μεγαλώσει......

Δεν μου έχει ξυπνήσει κανένα μητρικό ένστικτο κι όσο περνάει ο καιρός απομακρύνομαι όλο και πιο πολύ απο την ιδέα του γάμου (ανατρίχιασα πάλι, πρέπει να το κοιτάξω αυτό!)

Αν εγώ δεν θέλω να ακολουθήσω την πεπατημένη, αυτό με κάνει εναλλακτική ή εκτός εποχής?

ΑΝΟΡΓΑΝΩΤΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ....

Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει। Παλεύω τόσο πολύ να βρω την ισορροπία μου που στο τέλος ξεχνάω για ποιό λόγο προσπαθώ τόσο πολύ।

Βαρέθηκα। Αν ήμουν υπολογιστής θα μου έκανα μια επανεκκίνηση μπας και ξεκολλήσω (απο το μυαλό μου κυρίως!)। Δεν θα ήταν υπέροχο να γινόταν με ένα κουμπί και όχι με άπειρες ώρες αναλύσεων, με παρέα και χωρίς, και λίτρα κρασιού? Αν και το τελευταίο δεν είναι απαραίτητα κακό...

Απο τέλη Αυγούστου έχω φτιάξει το πρόγραμμα και τις υποχρεώσεις μου έτσι ώστε να λείπω συνεχώς। Ελπίζω η φρενίτιδα των ταξιδιών να ομαλύνει κάπως την κατάσταση.

Αποφάσισα να αποχαιρετήσω και ανθρώπους απο την ζωή μου। Να τους πάρω απαλά απο τους ώμους, να τους συνοδεύσω ως την πόρτα και να τους πω 'αντίο'। Πάντα μου έκανε εντύπωση το πως μπορούμε να υποκριθούμε ολόκληρες σχέσεις!! Επειδή όμως δεν βρήκα ποτέ απάντηση συνήθισα να κάνω την παραπάνω διαδρομή।

Ίσως δεν άλλαξε τίποτα στην πραγματικότητα। Το μόνο σίγουρο είναι οτι δεν άλλαξα εγω, κατάφερα όμως να με ξαναβρώ μετά απο τόσα χρόνια। Αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι, τι μας ορίζει τελικά?...

ΚΡΙΜΑ & ΑΔΙΚΟ...

Ο κόσμος είναι άδικος। Δεν είναι καινούργιο, δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος το λέει ή το νιώθει και δυστυχώς δεν θα είναι η τελευταία.... Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως αν θελήσεις πραγματικά κάτι και δουλέψεις σκληρά για να το πάρεις, θα το αποκτήσεις। Όχι απλά να το ζητήσεις και να πετάξεις ένα κέρμα σε ένα σιντριβάνι αλλά να πασχίσεις για αυτό। Κανείς δεν θα νοιστεί για συναισθήματα ή προσωπικές φιλοδοξίες αν δεν συμφωνούν τα δικά του σχέδια।Και στο τέλος σου μένουν ξεφτιλισμένες συμβουλές και ατάκες τύπου 'Όλα θα πάνε καλά'।

Δεν ξέρω ποιός είπε οτι η πορεία είναι καλύτερη απο τον προορισμό। Δεν είμαι σίγουρη πως συμφωνώ। Ανεχόμαστε τόσα γιατί στο τέλος πιστεύουμε πως θα ανταμοιφθούμε.Μήπως εφησυχαζόμαστε πολύ σε αυτό και δίνουμε περισσότερη έμφαση στο ταξίδι που στο τέλος ξεχνάμε που είχαμε ξεκινήσει να πάμε? Ή μήπως τελικά προσπαθούμε να παρηγορήσουμε τον εαυτό μας αν τελικά δεν καταφέρουμε να φτάσουμε στον ονειρικό προορισμό μας?....

Εκείνος ο άγνωστος...

Ο χρόνος ήταν ανελέητος και απλά έτρεχε λες και τον κυνηγούσαν.Δεν ήταν γιατρός, δεν ήταν βοηθός της λήθης, όλα αυτά ήταν ανόητες φήμες।Ήταν ψυχρός και αδίστακτος.Αν ήταν να του προσάψουν μια επαγγελματική ιδιότητα θα έπρεπε να ταιριάζει σε αυτό το προφίλ και όχι εκείνο του φιλεύσπαχνου.Είχε αλλάξει τα πάντα γύρω με εκείνο τον τρόπο όμως που μοιάζουν όλα ίδια.Αυτή η σκέψη τον είχε κάνει να καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο χρόνος ήταν ελεύθερος επαγγελματίας και δεν είχε κανένα αφεντικό πάνω απο το κεφάλι του να του βάλει τα δυο πόδια σε ένα παππούτσι, ή μάλλον όχι ούτε καν, αυτό θα ήταν πολύ, να τον απολύσει χωρίς προειδοποιήση και χωρίς αποζημίωση.

Τα πράγματα όμως δεν άλλαζαν με φιλοσοφικές αναζητήσεις και βαθυστόχαστα συμπεράσματα.Είχε κλειστεί στον εαυτό του με ένα μυστήριο τρόπο, με εκείνο που γοητεύει τις γυναίκες.Δεν κατάλαβα ποτέ αν το αγνοούσε ή αν το ήξερε και το εκμεταλλευόταν.Όπως και να'χε, είχε καταφέρει να κάνει την δυστυχία του μοιραία γοητεία.Οι γυναίκες θεωρούσαν πρόκληση - πρόσκληση να τον θεραπεύσουν, να του δείξουν την ζωή, να του μάθουν την 'αγάπη'.Εκείνος δεν πίστευε στην αγάπη με τον τρόπο που την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι.Συμφωνούσα μαζί του σε αυτό, αυτός ήταν και ένας απο τους λόγους που οι δυο μας είχαμε ένα μυστικό κώδικα..

Τον γνώρισα πολλά χρόνια πριν, όταν εκείνος ανακάλυψε την δική μου 'γοητεία', πολύ πριν ανακαλύψω όχι την ύπαρξη της, αλλά τον ορισμό της.Έγινε φίλος μου.Όχι απο αυτούς που παίρνεις τηλέφωνο για κουβεντούλα ή πας μαζί τους για καφέ για να εξωραίσεις τις μέρες.Έγινε απο εκείνους τους φίλους που παίρνεις τηλέφωνο στις ३ τα ξημερώματα, είναι κάτω απο το σπίτι σου σε δέκα λεπτά, μόνο και μόνο για να κάτσετε παρέα στην παραλία μέχρι τα ξημερώματα.Δεν με έκρινε ποτέ και δεν με ρώτησε ποτέ 'γιατί'.Ποιότητες που βρίσκω εξαιρετικές για έναν άνθρωπο του περιβάλλοντος μου.Ή για να είμαι ακριβής, του ευρύτερου περιβάλλοντος μου..

Περάσαν πολλά χρόνια και μαζί τους πολλά βράδια στην παραλία.Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιδανική αυτή η σχέση και θα μπορούσε να κρατήσει πολλά χρόνια ακόμα αν δεν αποφασίζαμε να ερωτευτούμε। Να γίνει ο ένας, η διέξοδος του άλλου.Το εισητήριο για την αιώνια ευτυχία των χολυγουντιανών υπερπαραγωγών..

Περιττό να πω πως πολλά συμπερεσμάτα βγήκαν απο αυτή την μάχη των φύλων.Εκείνα που κράτησα ήταν τα λιγότερο επώδυνα.Το να σεβαστώ αυτήν την επιλογή όμως, μου επιβάλλει έναν όρκο σιωπής.Δεν έχω ξαναπεί το όνομα του, αποφεύγω συζητήσεις που προκαλούν έντονες συγκινήσεις γύρω απο εκείνον.Και αν καμμιά φορά βολτάρω στο παλιό μας στέκι, κάπου βαθιά μέσα μου παλεύω με την επιθυμία να τον δω, γι'αυτό κάθομαι με την πλάτη στην πόρτα, αστείο, ε?

Όπως και να έχει, δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι, τι θα μπορούσε να είχε γίνει αν αποφασίζαμε να 'παίξουμε' εκτός σεναρίου?...

ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΜΑΤΑ....

Έβλεπα τις βάρδιες των παραπεταμένων της κοινωνίας να αλλάζουν। Ο ήλιος πάνω έκαιγε και φαινόταν πως η ζωή συνεχίζεται σ'ένα παράλληλο σύμπαν। Τίποτα δεν είχε διαταραχτεί। Όλα εκείνα που συνέβησαν στις μικρές ζωές μας δεν είχαν και πολύ σημασία। Δεν ξέρω τι έχει σημασία πια। Που θα έπρεπε να στρέψουμε την προσοχή μας? Τι απο όλα αυτά θα μπορούσαμε να σώσουμε? Προσπαθήσαμε ή απλά σταθήκαμε στην απελπισία μας?
Όπως παρατηρούσα τους ανθρώπους, μπορούσα σχεδόν να διακρίνω τα σχοινιά απο πάνω τους। Χαρούμενες μαριονέτες στο κουκλοθέατρο του χαμού। Γελάω। Συνήθως με ρωτάνε γιατί। Δεν καταλαβαίνουν που βρίσκω το αστείο। Ίσως επειδή δεν βλέπουν τον κόσμο όπως εγώ। Αστείο। Χαζό। Παράξενο। Αν δεν γελάσω δεν ξέρω πως αλλιώς να αντιδράσω। Να στεναχωρηθώ? Να μελαγχολήσω? Για τι? Για κάτι που δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν αξίζει?

ΓΝΩΡΙΖΟΜΑΣΤΕ?

Είδα τον χρόνο να περνάει απο δίπλα μου. Μέχρι να το καταλάβω ήταν πια αργά. Κι ας μέτρησα τα βήματα μου. Τον εαυτό μου τελικά δεν τον ελέγχω εγώ..
Αλλά σκεφτόμουν κι άλλα έκανα. Και με μαλώσανε οι συνέπειες κι εγώ κούνησα στωικά το κεφάλι. Ναί, δίκιο έχουν. Το ξέρουν οτι έχουν δίκιο γι'αυτό δεν με αφήνουν να κοιμηθώ.
Είπα λοιπόν να αλλάξω. Να γίνω αυτό που περιμένουν όλοι αυτοί εκεί έξω να είμαι. Έβαλα το κουστούμι μου και το φρεσκοπλυμμένο μου χαρακτήρα και βγήκα. Υποθέτω πως δεν γύρισα ποτέ, έμεινα να ψάχνω τι είναι σωστό, έμεινα στο να σκέφτομαι άλλα και οι λέξεις μου να αρνούνται να τα πουν.
Ναι, δίκιο έχουν. Κανένας δεν με έβαλε να διαλέξω. Κανένας δεν με έκανε να αλλάξω. Μεγάλωσα πια και ξέμεινα κι απο δικαιολογίες. Τι να τους πω? Πως να το εξηγήσω?
Αυτή που βλέπεις, αυτή που ξέρεις κι ίσως κάπου στο βάθος ν'αγαπάς, δεν είμαι εγώ. Δεν ξέρω ποιά είναι. Δεν την γνωρίζω, δεν ξέρω αν θέλω να γνωριστούμε κιόλας. Δεν ξέρω αν την γνώριζα κάποια στιγμή θα την συμπαθούσα.
Κι εκεί πάνω στην τρέλλα, αποφάσισα να φύγω, λες και έφταιγε ο κόσμος που δεν με χωρούσε. Οι δρόμοι και οι άνθρωποι. Ο τόπος και ο τρόπος. Είναι το μόνο που κράτησα που λες. Την φυγή ή μάλλον καλύτερα την ελπίδα της φυγής. Την ελπίδα του διαφορετικού. Γιατί όταν δένεις τα πόδια στον εαυτό σου δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να τρέξει, κι όσο κι αν κοιτάζω γύρω μου δεν βρίσκω τίποτα αιχμηρό για να κόψω τα σχοινιά....

Επιστρέφω σε λίγο...

Εν λευκώ...

Έτσι... Για την παρτη μου...

Michael Jackson - Dirty Diana

Μοναδικός..

Καλό σου ταξίδι...

Σιωπή. Την ξέρω. Την αναγνωρίζω. Είναι φίλη απο τα παλιά. Είναι απο τους φίλους εκείνους που βρίσκεις στην πορεία και μένουν για πάντα μαζί σου. Ναί, την ξέρω και με γνωρίζει κι εκείνη καλά. Όταν δεν έχω τι να πω στις κούφιες παρέες που ανακατεύομαι μου έχει μάθει πως να χαμογελάω για να μην δίνουμε στόχο. Είναι το μικρό μας μυστικό. Το κρυφό σινιάλο. Σαν θες ο κόσμος να σταματήσει και δεν βρίσκεις την έξοδο κινδύνου.
Έμαθα μαζί της να κρύβω και να κρύβομαι. Να ζω ήσυχα κι αθόρυβα. Να περπατάω στις μύτες των ποδιών μη τυχόν ξεσηκωθούν τα πρέπει κι αρχίσουν αυτές οι αμπελοφιλοσοφικές συζητήσεις που βαριέμαι. Γιατί ο άνθρωπος όταν βαριέται να ζήσει κάθεται και φτιάχνει θεωρίες. Μετά έχει την χαρά να τις παρουσιάζει στο πλήθος με το μπλαζέ του ύφος και το μεγαλεπίβολο 'εγώ' του.
Τότε θυμάμαι την γνώρισα την σιωπή. Όταν κουράστηκα να ψάχνω λόγια για διαλόγους ανούσιους. Οι άλλοι? Τι να καταλάβουν? Έχεις βρεί πολλούς ανθρώπους να σ'ακούνε σωπαίνοντας? Όχι, μην ανησυχείς γι'αυτούς. Στο είπα ξανά. Ο καθένας κρατάει απο εσένα αυτό που μπορεί να αντέξει.
Εσύ? Πες μου... Την αντέχεις την σιωπή?..

...

Αφιερωμένο..

...

Μη μου μιλήσεις για τα γήινα. Για ανθρώπους που συνάντησες, για την δουλειά, για το πόσο θα'θελες να φύγεις. Μη μου μιλήσεις για σένα ή για μένα. Μη ψάξεις να βρεις τι κρύβω και τι δείχνω. Ποια ήμουν ή ποια είμαι. Δεν έχει τόση σημασία πια.
Ο κόσμος αυτός τα έχασε και έβαλε τον αυτόματο. Όλα τα όμορφα πια τα βλέπουμε σαν τουρίστες, τραβάμε μια φωτογραφία και πάμε παρακάτω. Όχι, δεν έχω την λύση αν με ρωτάς. Δεν ξέρω κιόλας αν ξέρω και το πρόβλημα. Χάθηκα κι εγώ βλέπεις μέσα σε ηλίθια καθημερινά πράγματα κι αναλώθηκα σε αυτά. Τώρα πια ψάχνω μόνο να δω την έξοδο την κινδύνου. Κι επειδή τα μάτια μου έχουν θολώσει απο την σκόνη του κόσμου, περιμένω καρτερικά το χέρι που θα με οδηγήσει σε αυτήν...

Χριστός Ανέστη!!...

Καλό Πάσχα σε όλους!

ΞΕΠΕΣΜΕΝΟΙ ΗΡΩΕΣ...

....''Ερωτεύτηκα'', είπε, ''πολλά χρόνια πριν. Δεν θυμάμαι καν αν ήταν σε αυτή την ζωή ή στην προηγούμενη''. Έκανε να βρεί τα τσιγάρα του. Μπροστά του ήταν μα δεν έβλεπε τίποτα. Κοίταξε τα μαύρα ρούχα του ξανά. Λες και έψαχνε μήπως αλλάξανε χρώμα. Πενθούσε. Τον χαμένο του εαυτό. Τα χαμένα του χρόνια. Και το γέλιο του.
Είχε ωραίο γέλιο κάποτε. Έβγαινε μέσα απο την ψυχή του γάργαρο και ζωντανό. Μα ύστερα βάρυνε με τα χρόνια. Αυτός ο κόσμος δεν τον χωρούσε. Δεν άντεχε ούτε την νοοτροπία ούτε την φιλοσοφία των πολλών. Κι αντί να γίνει ένα με αυτούς, κλείστηκε. Και φόρεσε τα μαύρα.
''Δεν ήταν όμορφη, αλλά είχε ψυχή. Ήταν απο τους ανθρώπους που σε μαγνήτιζουν ακόμα και με την σιωπή τους. Κι ήταν η σιωπή της αυτή που με τράβηξε κοντά της κι αυτή που με έδιωξε τελικά μακριά της.... Μα και ποιός μπορεί να πει τι είναι όμορφο?..'' Έκανε να αλλάξει θέμα γιατί τα μάτια του βούρκωσαν σαν την θυμήθηκε.
Ο αέρας πύκνωσε ξαφνικά. Έκανε προσπάθεια να βρεί τον ρυθμό της ανάσας του. Γύρω η παρέα ανάλαφρη συνέχιζε το πρόγραμμα της κανονικά. Κανείς δεν προσέχει αυτά που δεν θέλει να δει. Δεν υπάρχει λόγος άλλωστε. Για αυτούς που πέρασαν απο την άλλη πλευρά του καθρέφτη δεν υπάρχει γυρισμός. Γυρνούν σαν σκιές ανάμεσα στους άλλους. Πολλές φορές για να αποφεύγουν τις συζητήσεις και τα σχόλια φορούν μάσκες. Αλλά μόνο στις δημόσιες εμφανίσεις...
Δεν είχα τι να του απαντήσω. Ένιωθα την θλίψη να μου τσακίζει τα κόκκαλα. Εκείνος δεν ένιωθε τίποτα πια. Μόνο τα μάτια του γέμιζαν δάκρυα, μα το βλέμμα του έμενε ασυγκίνητο. ''Σώπασαν οι άγγελοι'', του αποκρίθηκα μετά απο ώρα σιωπής, ''κάποτε έπαιζαν χαρούμενα σε αυτές τις γειτονιές, μοίραζαν ελπίδες απλόχερα. Πάρτε, φώναζαν, τζάμπα είναι. Κανείς δεν σκέφτηκε τι θα τις κάνει μετά. Όταν ξημερώσουν οι θεοί την μέρα κι η πραγματικότητα θα'ρθεί πάλι να σε πάρει απο το χέρι. Κι ο έρωτας τριγυρνούσε σε αυτά τα λημέρια. Φορούσε τα καλά του και θαρρώ πως μύριζε γιασεμί. Έδινε στα δύσκολα την ψευδαίσθηση του εφικτού κι έτσι κοιμόμασταν καλύτερα τα βράδια έστω κι αν κοιμόμασταν μόνοι μας. Ύστερα έφυγαν όλοι. Κι έμειναν οι ελπίδες αμανάτι, ο έρωτας ανέφικτος κι η σιωπή έκανε δικό της το μαγαζί...........
Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που σε σκλαβώνουν, απο την πρώτη ματιά, απο την πρώτη κουβέντα. Στην γοητεία τους ξεχνιέσαι και νομίζεις πως ο χρόνος για σένα ξεκίνησε απο την στιγμή που συστηθήκατε. Μα είναι δύσκολο να τους πιάσεις.. Το ξέρεις και μόνος σου... Κάποτε γνώρισα μια φίλη. Την μοναδική που γνώρισα ποτέ στην ζωή μου. Είχε καθαρή ματιά άγραφη, όπως αυτήν που έχουν τα παιδιά. Για λίγο έμεινε στα λημέρια μου. Μετά χάθηκε. Ποτέ δεν το ξεπέρασα, μα θα'χω να λέω πως υπάρχει...'' . Έμεινα κι εγώ να σωπαίνω. Στο τέλος του μονόλογου δεν ήξερα καν για τι πράγμα μιλούσα πια. Θυμήθηκα μόνο εκείνη την φίλη και βάλθηκα να κλαίω. Ξέσπασε κι εκείνος. Μου απάντησε...
''Και τώρα? Θ'αλλάξουνε τ'άστρα μας τροχιά ή θα μείνουμε άνεργοι ήρωες που δεν βρήκαν ιστορία να πρωταγωνιστήσουν?''....

???

Παγωσε ο χρόνος. Δεν ξέρω αν φταίει η εποχή αλλά κόλλησε στην ίδια μέρα. Δεν ήταν δα και τόσο πετυχημένη για να την παίζει ξανά και ξανά σε επανάληψη. Σκεφτόμουν τι να κάνω. Είναι δύσκολο να πολεμήσεις την αδράνεια. Να κλείσεις ένα βιβλίο μισογραμμένο και να ανοίξεις ένα άλλο που δεν ξέρεις αν τα περιθώρια του θα χωρέσουν τις σκέψεις σου που μεγάλωσαν τόσο καιρό που έμειναν να περιμένουν να χρησιμοποιηθούν.
Με τραβάει προς τα κάτω το κενό και έχω πια μειωμένες αντιστάσεις για να κρατηθώ. Θυμάμαι μικρή είχα βρει την λύση. Ήθελα να φύγω. Δεν είχα κανονίσει βέβαια τις τεχνικές λεπτομέρειες, το που και το πότε. Μα ήθελα να φύγω. Βρέθηκα να συζητάω στο Αμστερνταμ με μια πολύ καλή παρέα. Με ρωτούσαν γιατί δεν πάω να ζήσω εκεί. Είχαν και πολύ καλά επιχειρήματα για να είμαι ειλικρινής. Και εκεί το συνειδητοποίησα. Το ξέρω πως δεν ανήκω σε αυτήν την χώρα που ζω. Αυτό μόνο. Ξέρω που δεν ανήκω. Ξέρω τι δεν μου αρέσει. Και οι γνώσεις μου σταματάνε εκεί. Υποθέτω πως η αυτογνωσία μου έχει όρια.
Τι να γίνει? Η τύχη, την τελευταία φορά που έλεγξα, είχε παραιτηθεί. Μήπως αυτή είναι η λύση? Μια βαλίτσα στο χέρι κι ο έρωτας για το άγνωστο??...

ΑΣ ΚΛΕΨΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Η ΤΥΧΗ ...

Παράξενα που είναι τα ονειρά μας. Μοιάζουν χιλιόμετρα να μας χωρίζουν κι ας μας ζεσταίνει το σβέρκο η ανάσα τους. Την πλάτη τους γυρίσαμε ελαφρά την καρδία κι αφεθήκαμε σαν μοιρολάτρες να θρηνούμε τον ξαφνικό τους χαμό.. Να ψάχνουμε τον φταίχτη, τον ένοχο, τον άκαρδο, τον συνομώτη.. Μάλλον στα κελιά μας τα είχαμε όλα εκτός απο καθρέφτες. Ίσως, τώρα που το σκέφτομαι, πίσω απο τα μαύρα εκείνα κρεμασμένα κουρέλια του πένθους να κείτονταν καθρέφτες. Θα γυρίσω πίσω στην λήθη μου να θυμηθώ. Πόσοι αιώνες πίσω να'ναι? Δεν νομίζω να πάω τόσο μακριά..

Θα ανακρίνω και τον μικρό μου εαυτό. Μήπως δεν μου είπε όλα όσα γύρευα κι απλά με κέρασε κρασί. Κρασί, θαρρώ, πως ήτανε. Λευκό αν δεν με γελά η μνήμη μου. Μου έρχεται θολά η εικόνα του προσώπου σου πίσω απο το γυαλί. Εκείνο το βράδυ σε γνώρισα. Δυο μήνες τώρα. Είχε βαβούρα και πολύ κόσμο, μα βρήκαμε μια ήσυχη γωνιά να κρυφτούμε. Να πούμε εκείνα που σε άλλη γλώσσα δεν μεταφράζονται.

Έμαθα πως με περιμένεις. Ήσυχος, με την σιγουριά του αθώου. Θα βρεις λουλούδια να μου φέρεις ή τα πάγωσε κι αυτά μαζί με τα κανάλια ο αέρας? Θα βρεις τις λέξεις να μου πεις ή θα σιγοτραγουδήσεις τα πεπατημένα? Θα βρεις αγκάλες να μου ανοίξεις?...

Έπιασα χθες τον εαυτό μου να σε ονειρεύεται. Να κάνει σχέδια πως να σε παραπλανήσει. Κακό σημάδι αυτό. Είναι η αρχή του χαμού. Και σταμάτησα. Δεν ήθελα μα έπρεπε να προσγειωθώ μιας και βρήκα διάδρομο ελεύθερο.

Και έγραψα 100 φορές στο χαρτί..

''Ν'αφήσω την τύχη να πάρει τα γκέμια...

Ν'αφήσω την τύχη να πάρει τα γκέμια...''

Γιατί το δικό μου σενάριο έχει χιλιοπαιχτεί...

Είχε εκείνο το αρρωστημένο, αγουροξυπνημένο φως. Σκοτάδι σαν ήταν ακόμα, κι ας έδειχνε το ρολοί επτα και μισή. Στο στρατόπεδο οι λάμπες τρεμόπαιζαν σαν να ήθελαν να αλλάξουν βάρδια κι αυτές και να πάνε για ύπνο. H βροχή τα έκανε όλα να μοιάζουν διαφορετικά...

Μέτρησα τα βήματα μου πάνω στο μονοπάτι που ασφαλτοστρώσανε για την στάση του λεωφορείου. Βαριά μου φάνηκαν μα δεν είχα άλλη επιλογή απο τα να τα σύρω μέχρι τον συνηθισμένο μου προορισμό. Ακόμα προσπαθούσα να θυμηθώ ποια όνειρα αποφασίσανε να μου καθορίσουν την διάθεση μου για σήμερα. Παράξενα θα ήτανε, γιατί γλυκιά γεύση δεν μου άφησαν. Δεν μπορούσα να θυμηθώ. Δεν ξέρω αν ήθελα κιόλας..

Όλα τα άλλα είναι θολά.

Επόμενη στάση Σύνταγμα....

ΚΑΤΗΓΟΡΩ...

Μόνο θυμό νιώθω.. κι απογοήτευση.. Για ένα κόσμο που βράζει και φλέγεται.. Για μια ιστορία που γεννιέται μέσα απο τις στάχτες της ξανά και ξανά... Για μια ιστορία που μπήκε στον κυκλώνα του χρόνου κι αποφάσισε να μείνει εκεί για πάντα.. Για ένα μέλλον που μας υποσχέθηκαν και ποτέ δεν ήρθε.. Για κάποια δικαιώματα που μας δίδαξαν κι έμειναν στα χαρτιά... Για κάποιους αγώνες που ποτέ δεν δικαιώθηκαν...

Μόνο θυμό νιώθω.. Για έναν κόσμο που δεν αγάπησα ποτέ... Γιατί σιχάθηκα να βλέπω να καταστρέφεται ότι έμεινε όρθιο... Πως να χτίσεις πάνω σε καμμένη γη? Και τι όνειρα να κάνεις? Που δεν σταθήκανε άξια τα πόδια να κάνουν ένα ταξίδι γύρω απο τον μικρό μας εαυτό?.....

Σε ποιον να μιλήσεις? Και τι να πεις?.. Στέγνωσαν τα χείλη και στέρεψαν οι λίμνες... Κι όσες αλήθειες είχαν βρει καταφύγιο, τώρα μετέωρες μένουν στον ερχομό του χθες. Γιατί δεν υπάρχει αύριο. Κόλλησε κάπου μεταξύ Πατησίων και Αλεξάνδρας. Κάηκε κάπου ανάμεσα Πανεπιστημίου και Ιπποκράτους. Κι έτσι βρήκε το χθες πρόσφορο έδαφος κι είπε να καθίσει να τα πούμε.. Γιατί μάλλον όσα μας είπε την προηγούμενη φορά δεν τα ακούσαμε..Καλά κάνει. Εμείς δεν είδαμε τα άστρα και χαράξαμε λάθος πορεία. Δεν είναι ο γιαλός στραβός.

Οργή. Κάποτε θα ξεσπούσε. Αφορμή έψαχνε.. Οργή μέσα σε καλυμμένα πρόσωπα και στραβωμένες μούρες. Μέσα σε αυτούς που αύριο το ίδιο όνομα θα ρίξουνε στην κάλπη. Οργή γι'αυτούς που δεν αλλάζουνε. Οργή για μας που μένουμε οι ίδιοι...

NIΩΘΩ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ..

Κολωνάκι. Παρασκευή βράδυ. Κόσμος. Το ένα ποτήρι κρασί να διαδέχεται το άλλο. Τα σφηνάκια πηγαινοέρχονταν. Γέλια. Άνθρωποι που συναντήθηκαν μετά το γραφείο για να υποδεχτούν θριαμβευτικά το σαββατοκύριακο. Ξανά γέλια. Αυτό το τραγούδι μου αρέσει πολύ... "Nothing's sweet about me..." Καπνός. Δεν μπορώ να ανασάνω. Ο κόσμος πυκνώνει. Όντως διασκεδάζουν όλοι αυτοί?...

Ένιωσα τόσο μόνη μου ξαφνικά. Εκεί στο κέντρο της παρέας και της προσοχής που καθόμουν αναπαυτικά. Το χαμόγελο μου πήρε άλλη όψη αλλά μέσα στο σκοτάδι κανείς δεν το πρόσεξε. "Ευτυχώς" σκέφτηκα απο συνήθεια. Μα τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα γιατί "ευτυχώς"? Γιατί όχι "δυστυχώς"? Γιατί ποτέ κανείς δεν ρώτησε?

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ρωτάω γιατί, μα ήταν απο τις υποσχέσεις εκείνες που ενδίδουν στον πρώτο πειρασμό που θα σταθεί στον δρόμο τους. Σαν πόρνες πολυτελείας τις φαντάζομαι στην γωνιά του μυαλού μου, να ψάχνουν το εξιλαστήριο θύμα για το απονενοημένο..

Πάλι τα ίδια γράφω. Χρόνια τώρα. Με το ίδιο παράπονο και την ίδια πίκρα. Με λιγότερη ένταση και με διαφορετικές λέξεις. Με το ίδιο νόημα και διαφορετικό περιεχόμενο. Με το ίδιο θολό φεγγάρι οδηγό. Μόνο οι νότες άλλαξαν. Το τέμπο. Μα και πάλι ποιος κατάλαβε ποτέ την διαφορά?..

ΚΑΠΟΙΑ, ΚΑΠΟΥ, ΚΑΠΟΤΕ...

Περνούσαν οι ημέρες τόσο γρήγορα που ούτε ο χρόνος προλάβαινε να τις δεί. Κι έπειτα ήταν κι εκείνη η αναθεματισμένη ερημιά που άλλαζε το χρώμα σε όλα τα άχρωμα και άοσμα που υπήρχαν γύρω τριγύρω.
"Να βάλω μουσική", είπε, "να ξεχαστώ". Μεγάλο ψέμμα αυτό. Πάντα διάλεγε τραγούδια που την κρατούσαν να θυμάται, να λυπάται και να αισθάνεται ότι άλλο είχε πρόχειρο εκείνη την στιγμή στην καρδιά της.
Κάπως έτσι έβγαλε και την φόρμουλα της ζωής της. Αισθανόταν πια πως τίποτα απο όλα αυτά που μισούσε κι ήθελε να αλλάξει, δεν ήταν στο χέρι της. Είναι πιο εύκολο να κατηγορείς μιαν άκαρδη μοίρα που δεν λυπήθηκε τα ονειρά σου απο το να τα ρίξεις όλα στον μικρό σου εαυτό. Και γιατί να μην διάλεγε το εύκολο? Όλα πάντα τα έβρισκε δύσκολα. Σαν κακοκραμμένο δράμα παιγμένο απο κομπάρσους. Αυτή τη φορά είπε για αλλαγή να διαλέξει κάτι άλλο.
Έβαλε λοιπόν την "Αντιγόνη" που έκρυβε μέσα της για ύπνο και βάλθηκε να αφεθεί στο μηδέν.
Δεν υπήρχαν ούτε όχι, ούτε ναί, ούτε ίσως. Υπήρχε μόνο το απόλυτο μηδέν. Καμιά φωνή δεν ακούστηκε. Ούτε το τηλέφωνο χτύπησε απο κείνους που περίμενε τουλάχιστον.. Μέσα σε μια εικόνα φυλακή προσπαθούσε να κόψει τα νήματα απο το κουκλοθέατρο του παραλόγου. Ατάκες για κλάμματα σε μια παράσταση που δεν έκοψε και πολλά εισητήρια.
Κι η ζωή έκανε κύκλους. Γύρω απο θαύματα, πράγματα και προθέσεις...