Αυτό που φαίνεται αλήθεια είναι μισή...

Όταν ήμουν μικρότερη ήθελα πολύ να γίνω μητέρα. Τα αγαπώ πολύ τα παιδιά αλλά αυτό που λατρεύω ειναι το καθάριο βλέμμα τους. Το οτι σε κοιτούν αγνά. Δεν σου ζητούν παρά μονο φροντίδα και παιχνίδι. Συν το οτι τα πάω εξαιρετικά μαζί τους. Αυτό το τελευταίο το θεωρώ κάπως σαν προσωπική μου νίκη γιατί λένε πως τα παιδιά έχουν ένστικτο.

Καθώς μεγάλωνα για να φτάσω τώρα στα 31 μου χρόνια, είδα τον κόσμο να διαλύεται. Δεν είναι που κατοικούσα στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Ήμουν κι εγω κάποτε παιδί... Δεν ήξερα, δεν ήμουν προκατειλημμένη. Σίγουρα στην πορεία μας περνάμε και μπουνάτσες και φουρτούνες. Κάποιοι βρίσκουν απάγγειο κι άλλοι ψάχνουν σανίδες στην θαλασσα να πιαστούν. Οι άνθρωποι που συναντάμε στον δρόμο μας αφήνουν κι ένα σημάδι. Μερικά είναι όμορφα και τα περιγράφεις σαν τις σκανδαλιές που έκανες μικρός κι άλλα πονάνε τόσο που τα κλείνεις στο χρονοντούλαπο κι ελπίζεις να μην τα ξαναβρεις μπροστά σου. 

Αυτά τα τελευταία είναι που με εχουν τρομοκρατησει και παραιτήθηκα απο το σενάριο του να αποκτήσω παιδί. Πως να προφυλάξεις ενα παιδί απο τόσο πόνο; Απο τα δικά σου τα σημάδια; Με τι μούτρα θα πεις πως ο κόσμος που βλέπεις δεν ειναι ο πραγματικός κι ο αληθινός θα σε προδώσει σε καθε ευκαιρία;...