Έχω ανοίξει πολλά μέτωπα. Με τις σκιές, με τους εφιάλτες και μ'εμένα την ίδια.

Έχω χάσει πολλές μάχες και κανα δυό πολέμους.

Έχω βγεί στα στενά της ζωής να ζητήσω ότι δεν ζήτησα, να διεκδικήσω την πίστη μου σ'ένα μέλλον ανάπηρο, να φωνάξω πως ένα κομμάτι απο αυτόν τον ουρανό μου ανήκει.

Νιώθω ανήμπορη μπροστά στα θέλω μου, είναι πολλά κι εγώ πολύ μικρή για να τα φτάσω.

Είναι ψηλά κι εγώ έχω δώσει τα φτερά μου για επισκευή.

Χάλασαν στην προηγούμενη πτήση. Μου είπαν πως πετούσα πολύ ψηλά, πολύ κοντά στο όνειρο και κάτι άλλα που δεν τα συγκράτησα.

Με ρώτησαν τι θα τα κάνω αφού πάλι τα ίδια σχέδια έχω. Να πετάξω ψηλά κι ας τα σπάσω.

"Πρέπει να προσέχεις, να είσαι πιο εγκρατής. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα"

"Γιατί?" ρώτησα με αφέλεια.

"Τι γιατί? Είναι απόλυτα λογικό, δεν το καταλαβαίνεις?"

Μα δεν καταλαβαίνω... Το δικό μου σακίδιο, εκεί που βάζω τα όνειρα είναι τρύπιο κι έτσι ποτέ δεν γεμίζει. Δεν το λέω πουθενά όμως. Φοβάμαι μη μου δώσουν καινούργιο.

Ναί, είναι καινούργιος φίλος μου ο φόβος. Είχαμε γνωριστεί πιο παλιά μα δεν κάναμε παρέα. Τελευταία ξανασυναντήθηκαν οι δρόμοι μας. Μάλλον κάπου θα άκουσε πως έχω χώρο για καινούργιους φίλους. Οι παλιοί βρήκαν άλλες αγάπες. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι χώρο στην ζωή τους για ονειροφαγωμένους.

Έχει κολλήσει η ταινία στο διάλειμμα. Κορυφώθηκε η πλοκή και μετά σιωπή. Η αίθουσα άδειασε. Έπεσε σκοτάδι. Και να'χει μείνει κάποιος θεατής δεν φαίνεται.

Είναι αργά. Ίσως αύριο. Ίσως ξημερώσει αύριο...