Πήρε μορφή και σώμα ο πόνος κι έτρεξε σαν ποτάμι απο τα μάτια...
Σήμερα. Τώρα. Αβίαστα κι αθόρυβα.
Σιωπή γύρω μου. Νεκρική ησυχία. Μόνο καπνός κι ένας αμανές..
Ακόμα κι εγώ λείπω. Δεν ξέρω ποιά γράφει αυτές τις αράδες πια.
Κενό. Έφυγα κι μ'άφησα μονάχη.
"Ας μείνει μόνο το φεγγάρι στην ορχήστρα.
Στο αρχαίο θέατρο ας αδειάσουν οι κερκίδες.
Ας έρθει η νύχτα με μαχαίρι Κλυταιμνήστρα,
να πάρει εκδίκηση απ' όλους τους Ατρείδες
Ας μείνει μόνο το φεγγάρι στην ορχήστρα
και μεθυσμένο από τον πόνο να με δει,
που θα περνάω τη ζωή μου σε μια ξύστρα,
για να τραβήξω την πιο μαύρη μου γραμμή
Κι αν η παράσταση που δόθηκε γελοία
κι αν μας εμπαίξανε οι πρωταγωνιστές,
στα ρημαγμένα σκηνικά και στα τοπία,
γυρνάν οι στίχοι του Ευριπίδη σαδιστές
Να μου θυμίζουν ότι είμαι εγκλωβισμένος.
Μέσα σε ψέματα που γίνανε θεσμοί.
Να ειρωνεύονται πως ζω ευτυχισμένος
κι άλλος στη θέση μου έχει θυσιαστεί
Ας μείνει μόνο το φεγγάρι στην ορχήστρα
και κάποιο σύννεφο ας με πάρει απ' την Αυλίδα.
Αυτό το μέρος τό 'χα πάντοτε πατρίδα
κι όμως οι Έλληνες με διώχνουν από 'δω"
Στίχοι: Ισαάκ Σούσης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας
6 σχόλια:
Υπέροχοι στίχοι. απ τα αγαπημένα μου κομμάτια.
να αυτό το τραγούδι μου θυμίζει ο τρόπος που γράφεις!
τέτοιες εικόνες φτιάχνεις. ευχάριστα δυσάρεστες =)
δεν ξέρω τι να πω μελαγχολικό κοριτσάκι...
Εγώ πάλι....ξέρω τι να πω μα δεν είμαι σίγουρος αν θέλω
Τις καλημέρες μου
Ο Σούσης είναι ποιητής. Όπως κι εσύ. Άσε το ποτάμι να κυλήσει στη θάλασσα, πάντα ο πόνος έχει σώμα. Το δικό μας. Τέλος. Την καλημέρα μου και πολλά φιλιά!
Πιό καλή η μοναξιά τελικά...όταν είναι επιλογή και όχι καταδίκη.
Και η μοναξιά έχει πολλά να μαθήματα να δώσει.
Οι στίχοι υπέροχοι!
Φιλάκια
Όταν είχε πρωτοβγεί το τραγούδι θεώρησα τους στίχους "ντεμέκ"!
Πρόσφατα όμως που το ξανάκουσα, με πήραν τα ζουμιά.... Ίσως και μόνο αυτό (η αντοχή στον χρόνο και η πρόκληση άλλων συναισθημάτων) να αποδεικνύει την αξία του σαν τέχνη.
Δημοσίευση σχολίου