31 Μαΐου, 2008

Πήρε μορφή και σώμα ο πόνος κι έτρεξε σαν ποτάμι απο τα μάτια...
Σήμερα. Τώρα. Αβίαστα κι αθόρυβα.
Σιωπή γύρω μου. Νεκρική ησυχία. Μόνο καπνός κι ένας αμανές..
Ακόμα κι εγώ λείπω. Δεν ξέρω ποιά γράφει αυτές τις αράδες πια.
Κενό. Έφυγα κι μ'άφησα μονάχη.

"Ας μείνει μόνο το φεγγάρι στην ορχήστρα.
Στο αρχαίο θέατρο ας αδειάσουν οι κερκίδες.
Ας έρθει η νύχτα με μαχαίρι Κλυταιμνήστρα,
να πάρει εκδίκηση απ' όλους τους Ατρείδες

Ας μείνει μόνο το φεγγάρι στην ορχήστρα
και μεθυσμένο από τον πόνο να με δει,
που θα περνάω τη ζωή μου σε μια ξύστρα,
για να τραβήξω την πιο μαύρη μου γραμμή

Κι αν η παράσταση που δόθηκε γελοία
κι αν μας εμπαίξανε οι πρωταγωνιστές,
στα ρημαγμένα σκηνικά και στα τοπία,
γυρνάν οι στίχοι του Ευριπίδη σαδιστές

Να μου θυμίζουν ότι είμαι εγκλωβισμένος.
Μέσα σε ψέματα που γίνανε θεσμοί.
Να ειρωνεύονται πως ζω ευτυχισμένος
κι άλλος στη θέση μου έχει θυσιαστεί

Ας μείνει μόνο το φεγγάρι στην ορχήστρα
και κάποιο σύννεφο ας με πάρει απ' την Αυλίδα.
Αυτό το μέρος τό 'χα πάντοτε πατρίδα
κι όμως οι Έλληνες με διώχνουν από 'δω"

Στίχοι: Ισαάκ Σούσης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας

6 σχόλια:

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

Υπέροχοι στίχοι. απ τα αγαπημένα μου κομμάτια.

να αυτό το τραγούδι μου θυμίζει ο τρόπος που γράφεις!
τέτοιες εικόνες φτιάχνεις. ευχάριστα δυσάρεστες =)

Madame Bovary είπε...

δεν ξέρω τι να πω μελαγχολικό κοριτσάκι...

Dimitris είπε...

Εγώ πάλι....ξέρω τι να πω μα δεν είμαι σίγουρος αν θέλω
Τις καλημέρες μου

elf είπε...

Ο Σούσης είναι ποιητής. Όπως κι εσύ. Άσε το ποτάμι να κυλήσει στη θάλασσα, πάντα ο πόνος έχει σώμα. Το δικό μας. Τέλος. Την καλημέρα μου και πολλά φιλιά!

day-dreamer είπε...

Πιό καλή η μοναξιά τελικά...όταν είναι επιλογή και όχι καταδίκη.
Και η μοναξιά έχει πολλά να μαθήματα να δώσει.
Οι στίχοι υπέροχοι!
Φιλάκια

παράλληλος είπε...

Όταν είχε πρωτοβγεί το τραγούδι θεώρησα τους στίχους "ντεμέκ"!
Πρόσφατα όμως που το ξανάκουσα, με πήραν τα ζουμιά.... Ίσως και μόνο αυτό (η αντοχή στον χρόνο και η πρόκληση άλλων συναισθημάτων) να αποδεικνύει την αξία του σαν τέχνη.