03 Σεπτεμβρίου, 2008

Τα κατάφερα. Ίσως έφταιγε το εξαντλητικό δωδεκάωρο στη δουλειά αλλά τα κατάφερα. Σήμερα τις έδιωξα όλες. Σκέψεις, ενοχές, μετάνοιες. Όλες. Απο την πρώτη μέχρι την τελευταία. Απολαύσα την διαδρομή για το σπίτι λες κι ήταν η πρώτη φορά, λες κι εξερευνούσα ένα καινούργιο μέρος.
Κάθε φορά στα ταξίδια μου φυλακίζω εικόνες στο μυαλό μου. Να'χω πράγματα να θυμάμαι όταν ο ουρανός συννεφιάζει. Κι είναι το μόνο που κρατάω άθικτο στην μνήμη μου, χωρίς παρεμβολές και αλλοιώσεις.
Σήμερα έμαθα πως θα ξαναπάω Άμστερνταμ στο τέλος του χρόνου. Χάρηκα στην είδηση γιατί αν είναι κάτι που με κάνει να ξανανιώνω είναι τα ταξίδια, έστω κι αν είναι επαγγελματικά.
Το έριξα στην δουλειά λοιπόν. Για την καριέρα? Γιατί μ'αρέσει το αντικείμενο μου? Γιατί γεμίζω τις ώρες και το μυαλό μου? Ότι και να'ναι νομίζω πως κάπου άκουσα να το λένε εργασιοθεραπεία ή εργασιομανία μήπως?....
"Niente di nuovo tranne l'affito per me..."

10 σχόλια:

Morpheus είπε...

Το κάνω κι εγώ αυτό... Το ρίχνω στο διάβασμα (βοηθά να ξεχνάς καταστάσεις)... Αλλά θέλει κι ένα μέτρο αλλιώς... δεν αντέχεται...
Να κρατάς εικόνες. Χρώμα να ζωγραφίζεις τον ουρανό όταν συννεφιάζει (αν κι εμένα μου αρέσει συννεφιασμένος...).
Ταξιδιάρα noe μου... Καληνύχτες !

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ είπε...

πρόσεχε λίγο γιατί η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη. μη ξεχνιέσαι. ύπάρχουν και άλλα πράγματα που θέλουν να ασχοληθείς μαζί τους. μην χάσεις τον εαυτό σου.

elf είπε...

Ωραία νέα! Και απάντησες και στην απορία που εξέφρασα στο προηγούμενο ποστ που είχες αφήσει
(10 χρόνια)"πού είσαι εσύ, βρε;".
Εμένα αυτά μου ακούγονται όμορφα, αισιόδοξα, καινούρια και ενδιαφέροντα.

Και ο ξενιτεμός των σκέψεων και ο δικός σου. Κι ας ζηλεύω λίγο. Και για τα δύο!
(Ελπίζω η φράση στα Ιταλικά να μη σημαίνει τίποτα που ακυρώνει όλα τα προηγούμενα και γράφω μπούρδες τόση ώρα - δεν καταλαβαίνω γρι από αυτή τη γλώσσα).

Σε φιλώ εργασιομανές κουκλάκι! Να δω πότε θα σε δω!

Χριστίνα Ανέφελη είπε...

Σε νιώθω Χριστινάκι μου!
Κι εμένα με βοηθά η εργασιομανία/θεραπεία να ξεχνιέμαι. Γι' αυτό της αφιερώνω σταδιακά όλο και περισσότερο χρόνο.

Κάποιοι λένε πως δεν είναι πολύ υγιές αυτό που κάνω. Εγώ τους απαντώ ότι τουλάχιστον λειτουργεί ;-)

Ακόμα το ψάχνω! Να είσαι καλά, τα φιλιά μου...

Ανώνυμος είπε...

Τύλιξε τις εικόνες να είναι μαζί σου δεμένες μα και τα όνειρα εκείνα τα χρωματισμένα απ'το δικό σου το χέρι..
Εσύ και αυτά να περπατάτε αχώριστα στο μεγάλο καράβι τη ζωή.
Ό,τι καλύτερο εύχομαι Χριστινάκι στη δουλειά σου και όπου αλλού το χρειάζεσαι.
Φιλιά!

spy είπε...

VRES XORO K GIA SENA!!
FILIA K KALA NA PERNAS!!

Madame Bovary είπε...

Μπράβο, ζηλεύω αυτούς που καταπιάνονται με κάτι με τόση όρεξη. Χαίρομαι που κάνεις κάτι που σ'αρέσει. Επιτέλους αισιοδοξία!

veggos είπε...

H poli douleia trwei ton afedi!

giannis είπε...

noe mou h douleia an saresei einai tropos ekfrashs k apotoksinoshs apo polla alla
eisai tyxerh an kaneis kt pou goustareis

pantos kala taksidia stous dromous k me to kalo k pali sto amsterdam an ktha mas leipseis otan fygeis mias k eisai h psyxh ths netopareas

Dimitris είπε...

Όταν το ρίχνεις στη δουλειά για τους 2 πρώτους λόγους είναι καλό...αλλιώς είναι απλά "μεθαδόνη",που δεν οδηγεί στάνταρ σε απεξάρτηση.
Τις καλημέρες μου

Υ.Γ.μου την έκανες το Σάββατο κι εγώ περίμενεα να έρθεις