20 Νοεμβρίου, 2009

ΓΝΩΡΙΖΟΜΑΣΤΕ?

Είδα τον χρόνο να περνάει απο δίπλα μου. Μέχρι να το καταλάβω ήταν πια αργά. Κι ας μέτρησα τα βήματα μου. Τον εαυτό μου τελικά δεν τον ελέγχω εγώ..
Αλλά σκεφτόμουν κι άλλα έκανα. Και με μαλώσανε οι συνέπειες κι εγώ κούνησα στωικά το κεφάλι. Ναί, δίκιο έχουν. Το ξέρουν οτι έχουν δίκιο γι'αυτό δεν με αφήνουν να κοιμηθώ.
Είπα λοιπόν να αλλάξω. Να γίνω αυτό που περιμένουν όλοι αυτοί εκεί έξω να είμαι. Έβαλα το κουστούμι μου και το φρεσκοπλυμμένο μου χαρακτήρα και βγήκα. Υποθέτω πως δεν γύρισα ποτέ, έμεινα να ψάχνω τι είναι σωστό, έμεινα στο να σκέφτομαι άλλα και οι λέξεις μου να αρνούνται να τα πουν.
Ναι, δίκιο έχουν. Κανένας δεν με έβαλε να διαλέξω. Κανένας δεν με έκανε να αλλάξω. Μεγάλωσα πια και ξέμεινα κι απο δικαιολογίες. Τι να τους πω? Πως να το εξηγήσω?
Αυτή που βλέπεις, αυτή που ξέρεις κι ίσως κάπου στο βάθος ν'αγαπάς, δεν είμαι εγώ. Δεν ξέρω ποιά είναι. Δεν την γνωρίζω, δεν ξέρω αν θέλω να γνωριστούμε κιόλας. Δεν ξέρω αν την γνώριζα κάποια στιγμή θα την συμπαθούσα.
Κι εκεί πάνω στην τρέλλα, αποφάσισα να φύγω, λες και έφταιγε ο κόσμος που δεν με χωρούσε. Οι δρόμοι και οι άνθρωποι. Ο τόπος και ο τρόπος. Είναι το μόνο που κράτησα που λες. Την φυγή ή μάλλον καλύτερα την ελπίδα της φυγής. Την ελπίδα του διαφορετικού. Γιατί όταν δένεις τα πόδια στον εαυτό σου δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να τρέξει, κι όσο κι αν κοιτάζω γύρω μου δεν βρίσκω τίποτα αιχμηρό για να κόψω τα σχοινιά....

5 σχόλια:

Χριστίνα Ανέφελη είπε...

Αυτή που βλέπεις, αυτή που ξέρεις κι ίσως κάπου στο βάθος ν'αγαπάς, δεν είμαι εγώ. Δεν ξέρω ποιά είναι. Δεν την γνωρίζω, δεν ξέρω αν θέλω να γνωριστούμε κιόλας. Δεν ξέρω αν την γνώριζα κάποια στιγμή θα την συμπαθούσα...

Αχ Νοέ μου... Τι πληγή μου ξύνεις τώρα. Κι εγώ δεν (ανα)γνωρίζω εκείνη που "αγαπάνε" οι άλλοι σε μένα. Γιατί μια άλλη αγαπάνε τις πιο πολλές φορές. Την εικόνα. Δεν ξέρω γιατί, το ψάχνω κι εγώ...

Πολύ όμορφο κείμενο, χάρηκα που γύρισες. Σε φιλώ!
:-)

ενας ανοητος αντρας είπε...

ελα
πως λεει το τραγουδι ?
ναχα τα χρονια σου αχ και να ταχα ...
εχεις παντα τον χρονο μαζι σου
μην φοβασαι να τρεξεις
γιατι ο φοβος ειναι τα σχοινια
να τρεξεις και να γυρισεις
να ξανα τρεξεις και να ξανα γυρισεις
να κανεις οτι θελεις
αυτο να προσπαθεις παντα

νασαι καλα

Από μικρό κι από τρελό είπε...

κοίτα που είμαστε πολλοί αυτοί που έχουμε τα πόδια μας δεμένα και που δν υπάρχει τίποτα που μπορεί να μας βοηθήσει να τα ξεκουνήσουμε από το έδαφος......


Χάρηκα που σε βρήκα. Με άγγιξες.

elf είπε...

Αγαπημένη μου, τώρα το πήρα είδηση το ποστ (έω τόοοοση δουλειά, αλλά γουστάρω)!

Σε έχω απεθυμήσει πάρα πολύ και, αν είσαι εδώ τις γιορτές, θέλω πολύ να τα πούμε!

Όσο για την "ταμπακέρα", ένα έχω να πω: εγώ, κάθε φορά που βάζω να πλύνω τον χαρακτήρα μου, διαπιστώνω πως μπαίνει. Οπότε, είπα να τον αφήνω έτσι βρώμικο, τουλάχιστον να είναι στα μέτρα μου. Να μου κάνει ;-)

Πολλά πολλά φιλιά!!!!

Christina Noe είπε...

Παιδάκια μου όμορφα, πόσο χαίρομαι που περνάτε ακόμα απο αυτή την γειτονιά!

Ανεφελη μου πάντα συμπλέαμε...

Σύντροφε που είσαι εσύ? Πέρασα απο το σπίτι σου αλλα το φως ήταν κλειστό.. Πότε θα συνδημιουργήσουμε?

Απο μικρό και απο τρελλό, χαίρομαι κι εγώ που με βρήκες. Το χειρότερο είναι αυτό, να νιωθεις πως δεν έχεις επιλογές.

Ξωτικό μου, νομίζω μ'αρέσει η συμβουλή σου...