Εκείνος ο άγνωστος...

Ο χρόνος ήταν ανελέητος και απλά έτρεχε λες και τον κυνηγούσαν.Δεν ήταν γιατρός, δεν ήταν βοηθός της λήθης, όλα αυτά ήταν ανόητες φήμες।Ήταν ψυχρός και αδίστακτος.Αν ήταν να του προσάψουν μια επαγγελματική ιδιότητα θα έπρεπε να ταιριάζει σε αυτό το προφίλ και όχι εκείνο του φιλεύσπαχνου.Είχε αλλάξει τα πάντα γύρω με εκείνο τον τρόπο όμως που μοιάζουν όλα ίδια.Αυτή η σκέψη τον είχε κάνει να καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο χρόνος ήταν ελεύθερος επαγγελματίας και δεν είχε κανένα αφεντικό πάνω απο το κεφάλι του να του βάλει τα δυο πόδια σε ένα παππούτσι, ή μάλλον όχι ούτε καν, αυτό θα ήταν πολύ, να τον απολύσει χωρίς προειδοποιήση και χωρίς αποζημίωση.

Τα πράγματα όμως δεν άλλαζαν με φιλοσοφικές αναζητήσεις και βαθυστόχαστα συμπεράσματα.Είχε κλειστεί στον εαυτό του με ένα μυστήριο τρόπο, με εκείνο που γοητεύει τις γυναίκες.Δεν κατάλαβα ποτέ αν το αγνοούσε ή αν το ήξερε και το εκμεταλλευόταν.Όπως και να'χε, είχε καταφέρει να κάνει την δυστυχία του μοιραία γοητεία.Οι γυναίκες θεωρούσαν πρόκληση - πρόσκληση να τον θεραπεύσουν, να του δείξουν την ζωή, να του μάθουν την 'αγάπη'.Εκείνος δεν πίστευε στην αγάπη με τον τρόπο που την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι.Συμφωνούσα μαζί του σε αυτό, αυτός ήταν και ένας απο τους λόγους που οι δυο μας είχαμε ένα μυστικό κώδικα..

Τον γνώρισα πολλά χρόνια πριν, όταν εκείνος ανακάλυψε την δική μου 'γοητεία', πολύ πριν ανακαλύψω όχι την ύπαρξη της, αλλά τον ορισμό της.Έγινε φίλος μου.Όχι απο αυτούς που παίρνεις τηλέφωνο για κουβεντούλα ή πας μαζί τους για καφέ για να εξωραίσεις τις μέρες.Έγινε απο εκείνους τους φίλους που παίρνεις τηλέφωνο στις ३ τα ξημερώματα, είναι κάτω απο το σπίτι σου σε δέκα λεπτά, μόνο και μόνο για να κάτσετε παρέα στην παραλία μέχρι τα ξημερώματα.Δεν με έκρινε ποτέ και δεν με ρώτησε ποτέ 'γιατί'.Ποιότητες που βρίσκω εξαιρετικές για έναν άνθρωπο του περιβάλλοντος μου.Ή για να είμαι ακριβής, του ευρύτερου περιβάλλοντος μου..

Περάσαν πολλά χρόνια και μαζί τους πολλά βράδια στην παραλία.Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιδανική αυτή η σχέση και θα μπορούσε να κρατήσει πολλά χρόνια ακόμα αν δεν αποφασίζαμε να ερωτευτούμε। Να γίνει ο ένας, η διέξοδος του άλλου.Το εισητήριο για την αιώνια ευτυχία των χολυγουντιανών υπερπαραγωγών..

Περιττό να πω πως πολλά συμπερεσμάτα βγήκαν απο αυτή την μάχη των φύλων.Εκείνα που κράτησα ήταν τα λιγότερο επώδυνα.Το να σεβαστώ αυτήν την επιλογή όμως, μου επιβάλλει έναν όρκο σιωπής.Δεν έχω ξαναπεί το όνομα του, αποφεύγω συζητήσεις που προκαλούν έντονες συγκινήσεις γύρω απο εκείνον.Και αν καμμιά φορά βολτάρω στο παλιό μας στέκι, κάπου βαθιά μέσα μου παλεύω με την επιθυμία να τον δω, γι'αυτό κάθομαι με την πλάτη στην πόρτα, αστείο, ε?

Όπως και να έχει, δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι, τι θα μπορούσε να είχε γίνει αν αποφασίζαμε να 'παίξουμε' εκτός σεναρίου?...