18 Ιουνίου, 2013

Διλήμματα καθημερινής τρέλλας...

Απο μικρή άκουγα πως δεν είχα ανάγκη, πως θα τα καταφέρω, πως ότι κι αν γινόταν θα τα έβγαζα πέρα, πως...πως...πως... Και δεν λέω έχω την στόφα που είναι αντιπυρική και αδιάβροχη αλλά δεν είναι ατσάλινη. Έχω δώσει δικαιώματα πολλά να μου τα λένε αυτά. Είμαι σίγουρη ότι είναι τιμητικό και δείχνει πόσο εμπιστεύονται εσένα και τις δυνάμεις σου οι άνθρωποι που φτιάχνουν τον ιστό που σε περιβάλλει. 

Τι γίνεται όμως όταν νιώθεις ευάλωτος κι εκείνη τη στιγμή δεν θες να ακούσεις το 'έλα μωρε το λες εσυ αυτό?καποιό τροπο θα βρεις! Πάντα βρίσκεις!' 

Τι γίνεται όταν δικαιωματικά κι εσυ θες να νιώσεις αδύναμος σαν άνθρωπος κι όχι άτρωτος σαν υπέρ ήρωας?

3 σχόλια:

το κορίτσι που ήθελε πολλά είπε...

αχ δεν ξέρεις πόσο σε καταλαβαίνω. Τόσο πολύ που υπάρχουν στιγμές που άνθρωποι έχουν ρωτήσει αν είμαι καλά κι αν χρειάζομαι κάτι....κι ένιωσα έκπληξη!

Ναι ρε παιδιά εντάξει τα καταφέρνουμε. Αλλά δε σημαίνει πως επειδή ΜΠΟΡΟΥΜΕ και μόνες ΘΕΛΟΥΜΕ κιόλας να τα κάνουμε όλα μόνες μας...

Τι κάνεις λοιπόν σ αυτή την περίπτωση? το λες. Λες "γαμώτη μου αυτά που δε χρειάζομαι...δε σημαίνω πως δε θα τα ήθελα αν μου τα πρόσφερε κάποιος. Μάθετε να μου προσφέρετε κι εμένα."

Όχι είπε...

http://theotherlover.blogspot.gr/2011/03/blog-post_15.html

κάτι τέτοιο εννοω πως ένιωθα κι εγώ...το κορίτσι που ήθελε πολλά είμαι,ή μάλλον το άλτερ ίγκο μου ;-)

TRAMOUNTANA είπε...

Μερικοί άνθρωποι είναι γεννημένοι ηγέτες. Είναι αυτοί που τους βλέπεις και παίρνεις δύναμη, αυτοί που μπορούν να κάνουν τα πάντα στα μάτια σου (δεν μιλάω για ερωτευμένα μάτια που βλέπουν ...μπούρδες), είναι σούπερ ήρωες όπως οι γονείς στα παιδικά μάτια! Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν είναι για πάντα... Απόλαυσε κάθε στιγμή! Κάθε αδυναμία και κάθε πύρινη δύναμη που έχεις! Είμαστε μόνο στιγμές!
Xalarouita