Τραγούδι δίχως στίχους...

Ο ήλιος ήταν στο ζενίθ του κι ας έκανε κρύο. Είχανε ολα τα ξένα μια παράξενη οικειότητα, λες κι ηταν πάντα εκεί. Εκείνο το καταραμένο φως που σε κάνει να νιώθεις μικρός, ελουζε τα πάντα..

Άναψε το τσιγάρο της. Δεν ήξερε πια τι να σκεφτεί γιατί και να το έκανε δεν ηταν ικανή να βγάλει συμπεράσματα. Το μυαλό της είχε μουδιάσει κι ειχε αρχίσει να αμφιβάλλει για την ύπαρξη της φημισμένης ευφυΐας της.. Οι ίδιοι δαίμονες χόρευαν γύρω της. Το μόνο που κατάφερε τόσα χρόνια ειναι να βρει τον ρυθμό τους και να χάσει το δικό της. Ποιος αρνηθηκε πως εχει δύναμη ο χαμός;

Βρήκε όσα συνέβαιναν αστεία και χαμογέλασε. Όλα όσα ήξερε για αγαπημένα ήταν μίλια μακριά. Ίσως η απόσταση να ήταν αυτή που τα έκανε πιο όμορφα γιατι δεν τα θυμόταν έτσι.. Παγιδευμένη σε ενα παράλληλο σύμπαν, οι χειροπέδες της έκοβαν τώρα τα χέρια. Σε αυτό το ξέφρενο κυνήγι της αναζήτησης της ευτυχίας, θυσίασε μια ζωή κι ακόμα δεν έμαθε τα πιο απλά.

Σήκωσε τα μάτια της στον ουρανό, σε μια προσπάθεια να διακρίνει τον Θεό. Το ήξερε πως πάντα στο τέλος ολα πηγαίνανε καλα μα εκείνη την μέρα δεν μπορούσε να σταματήσει την απελπισία απο το να την κατακλύσει.

Η αλήθεια ειναι πως αντιστάθηκε με σθένος κι αφού δεν διέκρινε τον Θεό έκανε να βρει ανθρώπους.  Ηταν δύσκολη απο παιδί. Λες κι έλειπε κάποιο γονίδιο που την έκανε ανήμπορη να δεθεί με άλλους. Κι αν δεν βρήκε κανένα γύρω της, ηταν δικό της φταίξιμο.

'Καλύτερα έτσι' άκουσε μια φωνή. Μάλλον της πίκρας θα'τανε. 'Δεν έχεις λόγια να εξηγήσεις. Δεν έχεις καρδιά να προσπαθήσεις. Κοιτά ποσο ψηλά ειναι τα τείχη σου. Ουτε άγγελοι δεν φτάνουν εκεί πάνω. Βρες τα βήματα σου. Τα πόδια σου ειναι αδύναμα ακόμα, δεν μπορείς να τρέξεις. Περίμενε...'

Μα αυτή η αναμονή έμοιαζε ατέρμονη. Σαν να ξημέρωνε καθε μέρα η ίδια μέρα... Κι οι λέξεις πάντα ίδιες σε ενα τραγούδι που ειχε μόνο μελωδία...