Η πίτα ολόκληρη κι ο σκύλος πεινασμένος...

Απο μικρή μου λέγανε πως δεν μπορώ να τα έχω όλα. Δεν έκατσε βέβαια ποτέ κανείς να μου το εξηγήσει αλλά έβλεπα οτι όποιος μου το έλεγε μέσα σε αυτά τα χρόνια, το δήλωνε με ανυπέρβλητη αυτοπεποίθηση και ζήλο. Πνεύμα ανήσυχο κι εγω, αποφάσισα απο τα παιδικά μου χρόνια να παραταχτώ με την αντιπολίτευση αυτής της λογικής.Όχι οτι αυτό βέβαια με βοήθησε στο να τα αποκτήσω όλα και για να ειμαι ειλικρινής ουτε κάν να τα πλησιάσω. Αν με ρωτάς δεν καταλαβαίνω και τι σημαίνει 'όλα'. Είναι το δικό μου 'ολα' ίδιο με το δικό σου;

Αν ήταν να διαλέξω τα συστατικά που θα έφτιαχναν το 'όλα' μου, θα έβαζα πολλή αγάπη, μερικούς καλούς φίλους, λίγους καρδιακούς, μια χαρούμενη οικογένεια, μια ικανοποιητική εργασία για να έχουμε τα προς το ζην, μπόλικα απο εκείνα που μας κάνουν ευτυχισμένους, μια πρέζα περιπέτεια, έρωτα, έρωτα κι έρωτα. Την συντάγη μου η αλήθεια ειναι πως την πάλεψα. Καμία φορά πετύχαινε, άλλη δεν είχα ολα τα υλικά κι άλλη φορά καιγότανε το Κορδελιό! Με το πείσμα μου όμως ακλόνητο, Λέων γαρ, δεν έλεγα να παραδεχτώ τους...άλλους. 

Σκέφτηκα λοιπόν αντί να τα ψάχνω όλα αυτά, να βρω την ολότητα σε αυτά που εχω για να νιώσω κι εγω ολόκληρη. Κι αυτό έκανα μέχρι που βαρέθηκα το κυνηγητό. Είδα πόρτες να κλείνουν, ανθρώπους να φεύγουν, κοινές ζωές να τελειώνουν σε μια νύχτα, φιλίες να γίνονται παρανάλωμα με παρελθοντικούς χρόνους κι άνθρωποι δικοί σου να γίνονται ξένοι ή κοινόχρηστοι. Κατάλαβα πια πως ο κόσμος δεν είναι παιδική χαρά. Ακόμα η πρώτη μου αντίδραση οταν το ακούω ειναι 'γιατί;' κι ας μην κατάφερα να αποδείξω το αντίθετο. 

Πως να είσαι ολόκληρος αν τα κομμάτια σου τα έχεις μοιράσει και κάποια πέσανε σε λάθος χέρια; Πως να κανεις κάποιον να βαδίσει σε αυτό το μονοπάτι που εσυ εισαι μόνιμος κι αυτός μοναχικός ταξιδιώτης; Και τι να κανεις σαν πέφτει το βράδυ και σε αγκαλιάζει το απόλυτο τίποτα;...